Yayın isti günlərindən biri idi. Ördəklər sərinləmək üçün çayda üzürdülər. Alabaş da balaları ilə çay kənarına gəlmişdi. Onlar sıra ilə düzülüb çayda üzən ördəklərə həvəslə tamaşa edirdilər. Birdən bala it özün suya atdı və sevinə-sevinə qışqırdı.

Biri var idi, biri yox idi, bir pul şəhəri var idi. Həmin bu pul şəhərində Şahı şahlıq edirdi. Günlərin bir günü bu Şahı fikirləşdi ki, bir halda ki, mən şaham, onda gərək ləqəbim də olsun. Yoxsa ləqəbsiz də şah olar? Axırda belə qərara gəldi ki, özünə Abbası ləqəbi götürsün. Doğrudur, tarixdə onun adına və ləqəbinə uyğun bir şah da yaşamışdı: Şah Abbas. Amma diqqətlə fikir versəydiniz bu şahın həm adının, həm də ləqəbinin axırına bir "ı" hərfı artırılmışdı ki, bunun da mən bilən çox böyük mənası vardı.

Bir gün Buluş bərk acımışdı. Ora-bura baxıb yeməyə bir şey axtarırdı. Elə bu vaxt gözü qurbağaya sataşdı. Tullana-tullana harasa gedirdi. Cəld hoppanıb qurbağanın qabağını kəsdi:

Günlərin bir günü qazlar çəmənlikdə otlayırdılar. Sən demə tülkü pusquda durub onlara baxırmış. Birdən gördü ki, qazlardan bir az aralıda yekə bir it uzanıb mürgüləyir. Pələng adlı bu iti kənddə tanımayan yox idi.  

Dünyada iki parıltı var idi. Bunlar elə parıltılar idi ki, hansı əşyanı istəsələr parıldada bilirdilər. Hətta adamları da parıldatmaq olurdu. Parıltılar bir gün dalaşdılar. Dalaşmalarının da səbəbi lap adi bir şey oldu. Böyük Parıltı dedi:

Bu əhvalat оlanda dünyada insan yох idi. Dünya başdan-başa dumana bürünmüşdü. Küləklər şən-şən fit çalır, yağış оrtalığa düşüb оynayırdı. Ağaclar çılpaq bədənlərini bilmirdilər ki, harada gizlətsinlər. Bu mənzərəyə baхan ildırımlar şaqqanaq çəkib еlə gülürdülər ki, yеr-göy lərzəyə gəlirdi. Ağaclar qоrхudan tir-tir titrəyirdi.