Ümid oyuncaqlarla oynamağı çox sevir. Lakin hər dəfə oynadıqdan sonra oyuncaqları elə həmin yerdə qoyur. Anası həmişə ona səliqəli olmağı, oynadıqdan sonra onları yığışdırıb səliqə ilə yerinə qoymağı başa salsa da, Ümid öz tənbəl xasiyyətindən əl çəkmir ki, çəkmir.

Baltik dənizinin sahilində kiçik bir kənddə kasıb bir balıqçı yaşayırdı. Balıqçı atası və anasının ölümündən sonra insanlardan çəkinməyə başlamışdı. Bəzən həddindən artıq kədərlənir, öz daxmasına qapanır və balıq tutmaqdan başqa heç yerə getmirdi. Heç bir kənd əyləncəsi, heç bir musiqi, heç bir rəqs onu sevindirə bilmirdi. Hər şey onun ürəyini sıxırdı. Birtəhər daxmanı səliqəyə salır, dənizə çıxır və dalğaların pıçıltısını dinləyirdi.

Yenə bu gün Turalgilə idman dərsi var idi. Həmin gün adəti üzrə onun heç kefi olmazdı. Çünki həmişə sıra ilə düzülərdilər və boyu balaca olduğuna  görə Tural ən axırda dayanırdı. Uşaqlardan bəziləri adını zarafatla “Cırtdan” qoymuşdular. Büruzə verməsə də çox sıxılırdı.

Biri var idi, biri yox idi. Bu əhvalat bəlkə də doğrudan olub, bəlkə də heç olmayıb. Bir kişi ilə bir arvad var idi. Bunların uşaqları yox idi. Bunlar isə çox istəyirdilər ki, bir övladları olsun. Günlərin bir günü onların evinə bir dərviş gəldi. Dərdlərindən xəbər tutub onlara belə məsləhət gördü:  

Ayla nağılları çox sevərdi. Hər axşam nağıl dinləməmiş yuxuya getməzdi. Ana və atası işdən yorğun gəldiyindən ona babası ilə nənəsi bir-birindən gözəl nağıllar söylərdilər. Xüsusilə babası nağılları heyvanların dili ilə o qədər maraqlı söyləyərdi ki, Ayla elə bilərdi həqiqətən bu heyvanların arasındadı. Elə bilirdi ki, meşəyə düşüb və ətrafında çoxlu vəhşi heyvanlar var. Ayla bu vəhşi heyvanlardan heç vaxt qorxmazdı. Çünki yaxşı bilirdi ki, xeyirxahlıq hər zaman qələbə çalır.

Kəkilli fərə mahnı oxumağı çox sevərdi. Özü də hər dəfə yumurtlamamış başlayırdı oxumağa. Hamı bilərdi ki, kəkilli fərənin yenə yumurtası var. Bir xeyli mahnı oxuyardı, sonra yumurtlayardı. Dostları çox sevərdi onun oxuduğu mahnıları. Amma hindəki bəzi toyuqlar hövsələdən çıxardı.