Mədinə rəngli karandaşlarını çantasından çıxarıb yazı masasının üstünə qoydu. Sonra rəsm dəftərini açıb dovşan şəkili çəkməyə başladı. Az sonra şəkili çəkib qurtardı, amma şəkil xoşuna gəlmədi. Çünki şəkildəki dovşan çox qəmli görünürdü. Bu, Mədinənin xoşuna gəlmədi. O, vərəqi çevirib yenidən dovşan şəkili çəkməyə başladı. Bu dəfə yaşıl karandaşdan istifadə elədi, ancaq yenə də çəkdiyi dovşan qəmli-qüssəli görünürdü.  

Biri var idi, biri yox idi. Meşələrin birində müxtəlif növdə, yamyaşıl ağaclar var idi. Bu ağaclar o qədər gözəl idi ki, görənləri heyran edirdi. Ağacların bəziləri böyük, bəziləri isə kiçik idi. Bəziləri yaşlı, bəziləri cavan idi. Ancaq içlərində bir ağac var idi ki, meşənin ən yaşlı və ən gözəl ağacı idi. O qədər güclü kökləri, o qədər böyük budaqları var idi ki, çox əzəmətli görünürdü. Bir müddət sonra meşədə hava dəyişməyə və güclü küləklər əsməyə başladı. Elə güclü küləklər əsirmiş ki, həmin qoca ağac belə bu cür küləklə  əvvəllər heç rastlaşmamışdı. Güclü külək günlərlə davam etdi.  

Damla anası Bulud ilə səmada o tərəf bu tərəfə yellənir, sevinc hissi ilə bir- birini qucaqlayırdılar. Ana bulud:

Biri var idi biri yox idi!

İki ildən bir qədər çox olardıkı Qarabağ müharibəsi bitmişdir. İndi ölkə keçid dövrünü yaşayırdı. Hər bir sahədə canlanma aydın hiss edilirdi. 

Hər şey soyadıma görə baş verir. Mən əlifbaya görə jurnalda birinciyəm; həmişə birinci məni çağırırlar.