Biri var idi, biri yox idi, bir kirpi var idi. Bütün günü yuvasından bayıra çıxmaz, ah-zar eyləyib ağlayardı. Tikanlarının olmasını özünə dərd eləmişdi. O, hesab edirdi ki, tikanları olmasa, daha gözəl görünər. Hərdən qalxıb güzgüyə baxır, yenidən hönkür-hönkür ağlayıb oturardı.
