Meşədə lovğa bir dələ yaşayırdı. İşi-gücü kirpiyə lağ etmək idi. Bütün günü qəhqəhə çəkərək onu ələ salır, tikanlarına gülürdü. Kirpi buna görə çox  kədərlənir, günlərlə özünə qapanır, çölə çıxmaq istəmirdi. Amma günlərin bir günü çox acdığı üçün yuvadan bayıra çıxmalı oldu. Dələ də çox yaxında imiş. Başladı nə başladı:    

Biri var idi, biri yox idi. Balaca bir qız var idi. Bu qızın adı Banu idi. Banugilin evləri dağ döşündə idi. Lap yaxınlıqda isə elə hündür dağ var idi ki, Banu bu dağın adını Ətirli dağ qoymuşdu. Həqiqətən, bu dağda bir-birindən gözəl ətirli çiçəklər bitirdi. Dağı çiçəklər elə bəzəyirdi ki, sanki ora xalça sərblər. Çiçəklərin  gözəl ətri ətrafı bürüyürdü. Hər cür çiçəklər, otlar vardı bu dağda.   

Yaz gəlmişdi. Ayı qış yuxusundan oyanıb ayağa qalxdı. Yaman acmışdı, ürəyi bal istədi. Bilirdi ki, bal meşənin lap dərinliklərində, ağacların koğuşunda olur. İri addımlarla mağardan çıxdı və düz meşənin dərinliklərinə yollandı. Az getdi, çox getdi. Bir də gördü ki, nəhəng ağacın koğuşunda arılar vızıldayır.  

Hər gün olduğu kimi, bu gün də Nərmin məktəbdən ev qayıdırdı, özü də qıpqırmızı çiyələklərlə bol olan bağın yanından keçirdi. Hər dəfə buradan keçəndə bağa baxır, ağzı sulanırdı. Qıpqırmızı çiyələklər ona gəl-gəl deyirdi. Amma bağa girməyə ürək eləmirdi. Lakin bu dəfə qərara gəldi ki, onların dadına baxsın. Sakitcə ora-bura nəzər saldı. Heç kim gözə dəymirdi. Ehmalca çəpəri aşıb bağa girdi.  

Küçədə Bobi adlı  gözəl  bir it yaşayırdı. O, həm vəfalı, həm də çox mehriban  idi. Həmin küçədə yaşayan uşaqlar Bobini çox sevər, ona həmişə yemək  verərdilər. Amma bir gün möhkəm qar yağdı. Elə yağdı ki, bu xeyirxah uşaqlar  bayıra çıxa bilmədilər. Çünki çovğun ara vermir, tufan az qalırdı ağacları kökündən qopara. Güclü külək evlərin damını qoparıb yerə  atır, qabağına gələn bütün əşyaları ora-bura çırpırdı. Çovğunun səsi adamı vahiməyə salırdı.  

Bir varlı adam var idi.