Yaz gəlmişdi. Ayı qış yuxusundan oyanıb ayağa qalxdı. Yaman acmışdı, ürəyi bal istədi. Bilirdi ki, bal meşənin lap dərinliklərində, ağacların koğuşunda olur. İri addımlarla mağardan çıxdı və düz meşənin dərinliklərinə yollandı. Az getdi, çox getdi. Bir də gördü ki, nəhəng ağacın koğuşunda arılar vızıldayır.  

Hər gün olduğu kimi, bu gün də Nərmin məktəbdən ev qayıdırdı, özü də qıpqırmızı çiyələklərlə bol olan bağın yanından keçirdi. Hər dəfə buradan keçəndə bağa baxır, ağzı sulanırdı. Qıpqırmızı çiyələklər ona gəl-gəl deyirdi. Amma bağa girməyə ürək eləmirdi. Lakin bu dəfə qərara gəldi ki, onların dadına baxsın. Sakitcə ora-bura nəzər saldı. Heç kim gözə dəymirdi. Ehmalca çəpəri aşıb bağa girdi.  

Küçədə Bobi adlı  gözəl  bir it yaşayırdı. O, həm vəfalı, həm də çox mehriban  idi. Həmin küçədə yaşayan uşaqlar Bobini çox sevər, ona həmişə yemək  verərdilər. Amma bir gün möhkəm qar yağdı. Elə yağdı ki, bu xeyirxah uşaqlar  bayıra çıxa bilmədilər. Çünki çovğun ara vermir, tufan az qalırdı ağacları kökündən qopara. Güclü külək evlərin damını qoparıb yerə  atır, qabağına gələn bütün əşyaları ora-bura çırpırdı. Çovğunun səsi adamı vahiməyə salırdı.  

Bir varlı adam var idi. 

Ümid oyuncaqlarla oynamağı çox sevir. Lakin hər dəfə oynadıqdan sonra oyuncaqları elə həmin yerdə qoyur. Anası həmişə ona səliqəli olmağı, oynadıqdan sonra onları yığışdırıb səliqə ilə yerinə qoymağı başa salsa da, Ümid öz tənbəl xasiyyətindən əl çəkmir ki, çəkmir.

Baltik dənizinin sahilində kiçik bir kənddə kasıb bir balıqçı yaşayırdı. Balıqçı atası və anasının ölümündən sonra insanlardan çəkinməyə başlamışdı. Bəzən həddindən artıq kədərlənir, öz daxmasına qapanır və balıq tutmaqdan başqa heç yerə getmirdi. Heç bir kənd əyləncəsi, heç bir musiqi, heç bir rəqs onu sevindirə bilmirdi. Hər şey onun ürəyini sıxırdı. Birtəhər daxmanı səliqəyə salır, dənizə çıxır və dalğaların pıçıltısını dinləyirdi.