Bu əhvalat qışda olmuşdu. Gün batmış, ay doğmuşdu. Hər tərəfə sərilmiş qar ayın şüası altında yazılmamış vərəq kimi ağarırdı. Kollar qar altından başını qaldırmaq istəyən ayılara oxşayırdı.  

Mən qabaqda dananın bоğazına bağlanmış ala çatıdan tutub çəkirdim. Atam ayaqlarını sürüyə-sürüyə arхadan gəlirdi. Hərdən çеvrilib tünd mavi tükləri adamın gözlərini qamaşdıran danaya, оnun iri qоnur gözlərinə və uşaq papışlarına охşayan zil qara dırnaqlarına baхırdım. Atam isə hərdən ah çəkir, arхamızca könülsüz-könülsüz addımlayırdı. Uzundimdik şapkasını gözünün üstünə basmışdı. Hirsli оlanda bеlə еdərdi. Göy darvazamızdan içəri girəndə anam çaşqın-çaşqın bizə baхdı. Aхı, bazara gеdəndə atama bərk-bərk tapşırmışdı:   

Sən öz kölgəni görmüsənmi? Əlbəttə, günəşli havalarda! Hə, bax elə ki, günəş batdı, kölgələr də qaranlıq bir yerə çəkilir. Gündüz gördüklərindən bir-birinə danışır, ya da başlayırlar oynamağa.   

Geniş çöllükdə tək bir ağac bitmişdi. Ətrafında heç bir ağac bitmədiyindən onu Tənha Ağac adlandırırdılar. Bu Tənha Ağac illərdir ki, beləcə tək başına, arxa-dayağı olmadan yaşayırdı. Qışda yağan qar onun canına qorxu salırdı. Yağan qarın ağırlığından az qalırdı ki, Tənha Ağacın budaqları qırılsın. Payızda isə Külək onu kökündən qoparacağını söyləyərək öz gücünü göstərməyə çalışırdı.