Nəhayət, Tom qərara gəldi. Onun əhvalı pozulmuşdu, artıq hər şeyə hazır idi. Onun dostları yoxdur, hamı onu atmışdır, heç kəs onu sevmir. Bədbəxt uşağı nə vəziyyətə gətirib çıxartdıqların gördükdən sonra bəlkə də ona acıdılar. O, yaxşı olmağa çalışır, buna can atırdı, lakin imkan vermədilər. Bir halda ki, onlar Tomdan yaxalarını qurtarmaq istəyirlər, nə eybi var, qoy qurtarsınlar. Təqsiri onun özündə görəcəklər, qoy görsünlər! Məgər hamının üz döndərdiyi kimsəsiz bu uşağın şikayətlənməyə haqqı var? Axır ki, onu məcbur etdilər, eybi yoxdur, o da bundan sonra oz həyatında cinayətdən çəkinməyəcəkdir. Başqa çıxış yolu yoxdur.   

Biri vardı, biri yoxdu, bir nəğmə vardı. Bu nəğmə xoşbəxtlik haqqında idi. O, gündüz dildən-dilə düşdü, hər tərəfi dolandı. Axşamüstü yorulub yatmaq istədi.

Toma yeni və daha mühüm bir dərd üz verdiyindən o öz həyəcanlı sirrini bir qədər unutmuşdu; Bekki Tetçer artıq məktəbə gəlmirdi. Tom öz məğrurluğuna üstün gəlmək üçün bir neçə gün öz-özü ilə mübarizə etdi Bekkini unutmaq istədi, nəhayət, dözə bilmədi.O, gecələri qızın yaşadığı evin ətrafını dolaşmağa başladı. Tom özünü çox bədbəxt hiss edirdi. Bekki xəstələnmişdi. Birdən o ölsə necə olacaqdır? Bu fikir onun bütün ümidlərini boşa çıxarırdı. O, artıq nə müharibə, nə də dəniz quldurları ilə maraqlanırdı. Həyat onunçün bütün gözəlliyini itirmiş, yalnız qüssə və ələm qalmışdı. O, diyircəyini və ağacını da bir tərəfə tulladı, artıq bu da Tomu əyləndirmirdi.   

Günortaya yaxın birdən-birə bütün şəhəri qorxunc bir xəbər bürüdü. O zamanlar heç kəsin təsəvvür etmədiyi teleqrafa belə ehtiyac yox idi; xəbər ağızdan-ağıza, dəstədən-dəstəyə, evdən-evə yayılaraq bütün şəhəri bürüdü. Aydın məsələdir ki, müəllim dərsin yarısında şagirdlərini evə buraxdı; əgər belə etməsəydi, bu, çox qəribə görünə bilərdi.   

Keçmiş zamanlarda qədim bir şəһərdə yoxsul bir çəkməçi yaşayırdı. Günlərlə yol kənarında, qollu-budaqlı bir ağacın altında oturub kasıblara başmaq yamarmış.

Hər iki uşaq qorxudan nəfəsləri kəsilə-kəsilə var gücləri ilə şəhərə tərəf qaçırdı. Arabir, onları qovurmuşlar kimi, qorxa-qorxa dönüb dala baxırdılar. Qaranlıqda qarşılarına çıxan hər bir kötüyü adama, düşmənə oxşadaraq, qorxularından ölürdülər; onlar şəhərin lap yaxınlığındakı tənha evlərin yanından keçdikdə itlər ayılıb hürüşməyə başladılar, bunu eşidən uşaqlar sanki qanad açdılar.