Haqqında danışacağım yumşaq gəlincik uzaqdan gəlmişdi. Haradan, heç özü də bilmirdi. Bircə onu bilirdi ki, lap uzaqdan gəlib. Çünki onları təyyarəyə yükləyəndə minlərlə gəlinciyin içindən yalnız o, çəhrayı xalça saçaqlarına bənzəyən saçlarla dolu başını çıxardıb ətrafa baxa bilmişdi. O saat da soyuqdan tir-tir əsmişdi:  

Biri var idi, biri yox idi, bir qoca var idi. Bu qocanın adına Maһir baba deyərdilər.  

Biri varmış, biri yoxmuş, bir kasıb kəndli varmış. Onun bir parça torpağı varmış. Gecə-gündüz dinclik bilmədən kəndli bu torpaqda çalışarmış.  

Həkan-həkan içində, qoz girdəkan içində, dəvə dəlləklik eylər, köhnə hamam içində.

Biri var idi, biri yox idi, bir qoca ilə bir qarı var idi. Qocanın adı Şirin, qarının adı isə Pəri idi. Şirin һər gün meşəyə oduna gedərdi, Pəri qarı da evdə һəyət-bacaya baxardı. Günləri-güzəranları belə keçərdi. Yaman-yaxşı birtəһər dolanırdılar. Kimsədən minnət götürməzdilər. Ancaq bir şey onları kədərləndirirdi. Bu da övladlarının olmaması idi.  

Qahirәnin yoxsullar mәhәllәsindә bәdbәxt adamlar yaşayırdılar: şikәst ata, zәif düşmüş ana, onların balaca qızı Fatma vә yeddi yaşlı oğlu Mamud.