Yay tətili yaxınlaşırdı. Həmişə ciddi olan müəllim indi daha sərt və daha tələbkar olmuşdu, o istəyirdi ki, məktəb imtahanlarda fərqlənsin. Çubuq və xətkeş xüsusilə aşağı siniflərdə heç bir zaman bekar qalmırdı. Yalnız şagirdlərin ən böyükləri, on yeddi-on səkkiz yaşlı qızlar, oğlanlar çubuqlanmadan azad idilər. Mister Dobbinsin isə adam döyməsinə söz ola bilməzdi, tamamilə daz və işım-işım işıldayan başına parik geysə də yaşı o qədər çox deyildi. Əzələləri möhkəm və qüvvətli idi. Böyük gün yaxınlaşdıqca mister Dobbinsin daxilində gizlənmiş olan zalımlıq əlamətləri bir-bir zühur edirdi: elə bil ki, hər kiçik hərəkət üstündə adamı cəzalandırmaq ona ləzzət verirdi. Ona görə də ən balaca uşaqlar günlərini qorxu və əzab içərisində keçirir, axşam olanda isə yatmır, ondan necə intiqam alacaqlarını düşünürdülər. Müəllimin işini korlamaq üçün onlar bircə fürsəti də əldən qaçırmırdılar. Ancaq müəllim də onlardan geri qalmırdı. Hər bir müvəffəqiyyətli intiqamın əvəzi o qədər amansız və dəhşətli olurdu ki, uşaqlar hər dəfə döyüş meydanından böyük itki ilə geri çəkilməli olurdular.   

Onlar bizə müxtəlif suallar verməyə başladılar, soruşdular ki, salı nə üçün belə örtmüşük, gündüzlər üzüb getmək əvəzinə nə üçün dayanırıq, bəlkə Cim qaçqındır? Mən onlara cavab verib dedim:  

Tom əhvalı pozulmuş evlərinə qayıtdı, lakin xalasının ilk sözündən başa düşdü ki, dərdini dağıtmaq üçün bura heç də münasib yer deyildir.   

Tomun böyük sirri elə bundan ibarət idi - o, quldur dostları ilə evə birlikdə qayıdıb öz dəfnlərində iştirak etməyi qərara almışdı. Şənbə günü hava qaralana yaxın onlar bir tirin üstündə Missuri sahilinə tərəf üzərək, şəhərdən beş-altı mil aşağıda quruya çıxmış, meşədə gecələmiş, səhər hava işıqlanana yaxın isə dolanbac yollarla kilsəyə gəlib balkonda qırıq skamyaların arasında yatıb yuxularını almışdılar. 

Lakin həmin sakit şənbə axşamı kiçicik şəhərdə heç kəsin əhvalı şən deyildi. Polli xalanın ailəsi və bütün Qarperlər qara geyinib ağır dərddən acı göz yaşları axıdırdılar. Şəhərdə qeyri-adi bir sakitlik vardı. Ancaq düzünə qalsa, bu şəhər elə həmişə sakit olardı. Şəhər əhlindən hərə bir növ fikri dağınıq halda öz işi ilə məşğul idi; bir-birlərilə, demək olar ki, danışmırdılar, elə hey ah çəkirdilər. Uşaqlar üçün şənbə günü istirahəti ağır bir yük olmuşdu. Onlar qətiyyən oynamaq və şənlənmək istəmirdilər, yavaş-yavaş bütün oyunlardan, demək olar ki, əl çəkdilər. Günün axırında Bekki Tetçer darıxdığından nə edəcəyini bilməyərək gəlib boşalmış məktəb həyətinə çıxmışdı. O öz-özünə danışırdı: 

Nahardan sonra bütün dəstə qumlu sahilə tısbağa yumurtası axtarmağa getdi. Uşaqlar çayın çox dayaz yerində gəzərək əllərindəki ağacı quma batırır, yumşaq yerə rast gəldikdə aşağı çökərək əlləri ilə qumu eşməyə başlayırdılar. Bəzən onlar hər çaladan əlli-altmış yumurta tapırdılar. Yumurtalar girdə, ağappaq və qozdan bir az kiçik olurdu. Həmin gecə uşaqlar böyük bir ziyafət düzəltdilər, doyunca qayğanaq yedilər, hələ səhərə də saxladılar.