Biri varıdı, biri yoxudu. Çox böyük şəhərlərin birində dövlətli bir tacir varıdı. Bu tacir səhər çörəyini yeyəndən sonra həmişə bazaar gedərdi ki, görsün təzə nə cür mallar satırlar, alış-veriş necə gedir. Həmişə bazarda nə cür yaxşı mal satılsaydı, hamısı bu tacirin evində tapılardı. Bir gün yenə tacir bazardan çoxlu mal almışdı. Bu malın hamısını bir sandığa yığıb, getdi bir hambal axtarsın ki, gəlib bu şeyləri arabaya yığsın, küçə qapısından da evə daşısın.

Bir kişiynən bir arvad varıymış. Arvadın adı Hillilim, kişinin adı Güllülüm iymiş. Bunların aman-zaman gözlərinin işığı bircə qızları varıymış. Qızlarını gəlin köçürüblərmiş, amma çoxdanıymış ki, ondan xəbərləri yoxuymuş.  

Biri varmış, biri yoxmuş, bir şah və onun gözünün ağı-qarası bir oğlu varmış. Şah qocalmışdı və oğlunu evləndirmək qərarına gəldi. Şahın oğlu dedi:  

Azdı-çoxdu, vardı-yoxdu, birmeşəvardı. Meşədəbir Ata dovşan, bir Ana dovşan, beş də bala dovşan yaşayırdı. Bala dovşanların hamısı bir yaşda, bir görkəmdə, bir çəkidə, bir boyda idilər.Adları isə ayrıidi:Ayşan, Doşan, Şaşan, Şoşan, Moşan.  

Bir payız səhəri Sincab ağacda, yuvasında oturub ətrafa baxırdı. Birdən gözü yerə düşmüş şam qozasına sataşdı.  

Arıq, taqəti kəsilmiş ağsaçlı müəllimə ağır addımlarla kəndin kənarındakı qəbristanlığa doğru irəliləyirdi. Bir-iki gün olardı ki, canındakı o müdhiş ağrılar bir azca azlamışdı. Başqa vaxt olsaydı, bu uzun yolu xəstə canıyla  piyada getmək ona ağır gələrdi. Amma bu gün, o, qəti qərara gəlmişdi ki, kənd qəbristanlığına gedib, vaxtilə dərs dediyi, indi isə el-obanın sevimlisi olan şəhid əsgər,  İbrahim Lələyevin məzarını  ziyarət etsin.