Məktəbin yaxınlığında balaca bir ayaqqabı dükanı var idi. Sahibinin adı Əşrəf idi. O özü satıcılıq edirdi. Satışdan gəliri cüzi olduğuna görə əlavə işçi saxlaya bilmirdi.

Kim bilir, bu vaxta kimi nə qədər nağıl dinləmiş, neçə-neçə əhvalatlardan xəbərdar olmuşsunuz. Diqqətinizi yayındırmadan həyəcanla sona kimi dinlədikləriniz də olub, sadəcə, nəzakət xətrinə səbir edib qulaq asdıqlarınız da. Amma əminəm ki, bu vaxta kimi heç biriniz bir ağacın hekayəsini dinləməmişsiniz. Bəli, səhv başa düşmədiniz, sizi bir ağacın dünyasına qonaq aparıram. Hazırsınızsa, məni dinləyin!  

Biri var imiş, biri yox imiş uzaq keçmişdə gözəl bir diyar varmış. Yaradan bu diyara hər cür nemətlər bəxş etmiş, səxavətini heç əsir-gəməmişdi. Uca dağlar, şəfalı bulaqlar, ceyranlı-cüyürlü meşələri, kəklikli-turaclı dağ yamacları və daha nələr, nələr...  

Rənglər yan-yana düzülmüşdü. Qara rəng yenə ağ rəngə söz atmağa başladı:  

Yaşıl məxmərə bənzəyən enişli-yoxuşlu yolu qət etdikdən sonra Ayaz və onun qəhrəman atası artıq azadlıqla nəfəs alan Cıdır düzündə dayanıb, hər bir kölgəsində dastan yatan qayaları seyr edirdilər. Sıldırım qayalar günəşin altında parıldayır, bəzən qızılı, bəzən isə boz rənglərə bürünürdü. Yağış damlaları onların üzərindən inci kimi süzülür, külək isə bu daşların arasından keçib sanki qədim hekayələr pıçıldayırdı. Ayazın atası isə bu möhtəşəm qayaları seyr etdikcə öz hekayəsini görürdü. Qəhrəman ata bülbülün səsi əvəzinə, topların səsini eşidir, qayalara baxdıqca düşmən üzərinə cəsarətlə gedən döyüş yoldaşlarını xatırlayırdı. Onu qəfil düşüncələrdən ayıran on yaşlı oğlu Ayazın səsi oldu:  

8 Noyabr – Zəfər Gününə həsr olunur