Deyirlər ki, nəinki adamların, hətta bütün canlıların hökmdarı olan Süleyman şahın padşahlığı dövründə bir alim bir piyalə su gətirib deyir:

Əslən  Kürdəmir rayonunun Mollakənd kəndindən olan, Qarabağın azad edilməsi uğrunda Vətən müharibəsinin şəhidi Əbülhəsən Balaş oğlu Eyvazovun ölməz xatirəsinə həsr olunur. (01.11.1996- 30.10.2020)       

Sizə hardan xəbər verim, qarafikirlilərdən, oğrulardan, yalançılardan, qonşuya xain olanlardan, vəfasızlardan, əhdinə əməl etməyənlərdən, buzov minib çay keçənlərdən, yaba ilə dovğa içənlərdən, xoruz belində bostan əkənlərdən, nə bilim nədən, nə bilim nədən… Lənət  olsun quyruqlu yalana, rəhmət olsun quyruqsuz düzə. Rəhmət yazana, lənət pozana. Söz qalsın, insan getsin, yaxşılıq qalsın, pislik getsin. Dost var olsun, düşmən puç olsun, ağıllı yesin, ağılsız hesablasın.  

Bir zamanlar böyük bir səhrada balaca bir dəvə yaşayırdı. Onun adı Mavi idi. O, öz ailəsi ilə birlikdə səyahət edirdi, amma bir gün qum fırtınası baş verdi və Mavi yolu itirdi.  

Bu əhvalat lap qədimlərdə, yer üzünü hansı imperatorun idarə etdiyi məlum olmayan vaxtda olub. O qədim vaxtlarda Çju-tszı adlı bir oğlan vardı. Atasından ona bir balaca parça tarla qalmışdı. Bu tarla o qədər kiçik idi ki, Çju-tszı nə qədər çalışıb əlləşirdi, yenə də anası və özü güc-bəla ilə dolanırdılar.  

Onda hələ uşaq idim. Hamının sözgəzdirən, aravuran qadın kimi tanıdığı Telli xala bizim qonşumuzun arxasınca danışır, onu ələ salır və gülürdü... Özümü saxlaya bilmədim, qonşumuzun tərəfini saxladım və ona cavab qaytardım... Sənəm xala gülümsədi: