Biri var imiş, biri yox imiş. Üç qaya var imiş. Biri böyük, o biri balaca, üçüncüsü isə lap balaca. Qayalar  dostluq edirdi. Gündüzlər günəş şüaları altında qol-qanad  açır, gecələr isə soyuqdan büzüşürdülər. Bir gün “böyük qaya”nın sinəsi çatladı. Xırda daşlar ovulub, yerə töküldü. Sən demə bulud göydən hər şeyi görürmüş. O, qayanın çatlamış sinəsini görüb, yaman qorxmuşdu, ona görə də ağlayırdı. Buludun göz yaşları qayanın çatlamış sinəsinə doldu. Səhərə kimi qayanın sinəsində böyük şəlalə əmələ gəldi. Səhər qayalar yuxudan duranda nə görsələr yaxşıdı?! Böyük qayanın sinəsindən şəlalə axır.  

Bir əkinçi bütün günü işləyib yorulmuşdu. Odur ki sərin bir yerdə oturub çörək yeyirdi. Ondan bir az aralıda isə bir canavar maraqla əkinçiyə tamaşa edirdi. Əkinçi çörəyi elə iştahla yeyirdi ki, canavarın ağzı sulanırdı. Canavar əkinçiyə yaxınlaşıb soruşdu:

Azərgil yay tətili günlərində Gəncəyə gedəcəkdilər. Bir ay orada qalmalı idilər. Çoxlu kitab oxumağı planlaşdıran Azər əvvəlcədən həmin kitabları seçib yığmışdı. Atası maşının yük yerini açdı. Anası oraya ailənin istifadə edəcəyi əşyaları yığmağa başladı. Azər kitablarının hamısını yerləşdirə bilmədi.

Nurlananın babası üç dənə hindtoyuğu aldı. Qırmızı dimdikli, çil-çil hindtoyuqlarının hərəkətləri çox cəld və iti idi. Nənə dedi ki, yazda bu toyuqlar kürt düşəcək və çoxlu cücələri olacaq. Həm də hindtoyuqlarının dişisi ilə bərabər erkəkləri də yumurtanın üstündə yatır.   

Məğlubedilməz Heraklın Antey və Atlantla görüşməsi xəbəri onun özündən əvvəl Yunanıstana çatmışdı və artıq dillərdə əzbər idi. Hamı xalqın böyük qəhrəman oğlu ilə fəxr edirdi, ona dastanlar qoşurdu. Elə oxuduğumuz bu dastan da o vaxtlar yaranmışdı.  

Qüdrətli Herakl artıq on qoçaqlıq görsətmişdi. Heranın və Evrisfeyin onu məğlub etmək arzusu ürəyində qalırdı. Kinli ilahə və qorxaq hökmdar Zevsin oğlu üçün daha təhlükəli və çətin tapşırıqlar axtarırıdılar. Nəhayət, belə bir tapşırıq tapıldı.