Bir dəfə kübar xanımların ziyafət məclisi idi. 

Keçmiş zamanlarda Odlar ölkəsi Azərbaycanda Aldədə adlı bir qoca kişi vardı. Onun səsi-sorağı bütün aləmə yayılmışdı. Deyirdilər, Aldədə elə möcüzələr yaradır ki, gözü ilə görən də inanmır. Qocanın sorağı Bağdadda ərəb xəlifəsinə də çatmışdı. Xəlifə öz adamlarından üç nəfəri yanına çağırıb dedi:

Troya — bizim eradan 300 il əvvəl mövcud olmuş şəhərdi. Türkiyənin indiki Çanaqqala şəhəri yaxınlığında, Aralıq dənizi sahillərində möhkəm qala divarları ilə əhatə olunmuş Troya tarixin ən qədim şəhəridir. Onun haqqında məlumat ilk dəfə olaraq Homerin "İlliada" əsərində verilir. Lakin onun doğru olduğunu Almaniya səyyahları kəşf etmişlər. Ordakı informasiyalara əsasən Troya Yunanıstan xalqları, Aqamemnon başda olmaqla məhv edilib. Troyanın şahı Pryam, onun övladları Hektor və Paris də bu döyüşdə həlak olublar.

Bəhram şahın ayüzlü, çöhrəsindən minbir gözəllik yağan bir kənizi var idi. Bu kənizin adı Fitnə idi. Fitnə zirək, qıvraq, ağıllı-kamallı qız idi. Sifəti cənnət yazı kimi təzə və zərif, yerişi göy zəmi üzərindən süzən yel kimi aram, xoş idi. Üzündən, gözündən məlahət yağırdı.

Göyərtəni işıqlandıran zəif lampanın kədərli işığında dörd nəfər idilər: sarısaçlı qadın, çiy ət qoxuyan qəssab, daz professor, bir də tənbəki çəkən gənc. Dördü də sonuncu gəmiyə gecikmiş, qayığa minmişdi.

Miss Polli Harrinqton çardaqdakı balaca otağı on bir yaşlı bacısı qızı üçün hazırlamağı tapşıranda xidmətçi Nensi çox sevindi: