Bir dəqiqəyəyən keçdi, kim isə pəncərədən boylanmadan qışqırdı:   

Deyirlər ki, qədimdə bir padşah var imiş. Həmin padşahın gözünün ağı-qarası, ciyərparası Bahar adlı bir qızı var imiş. Nə gözəllikdə, nə də ağılda onunla bəhsə girməyə heç kim cəsarət etməzmiş. Hökmdarın sarayına bir-birindən hörmətli, bir-birindən dövlətli elçilər gəlir.

Biri var imiş, biri yox imiş.

Biz, demək olar ki, bütün günü yatıb axşamdan xeyli keçmiş yola çıxdıq; yanımızdan gəlib-keçən və matəm dəstəsi kimi ardı-arası olmayan çox uzun bir sal dəstəsini qabağımızca buraxdıq. Bu böyük salın hər bir başında dörd dənə uzun avar var idi, deməli, burada otuza qədər salçı olmalı idi. Biz onun üstündə bir-birindən xeyli aralı olan beş daxma saydıq; ortalıqda bir tonqal yanırdı, salın hər iki başında nazik, uzun tir üstündə bayraq dalğalanırdı. Belə bir salda salçı işləmək zarafat deyildi. 

Baharda keçi ilə çəpiş otlaqda otlayırdı. Onlar hər yerə ikisi birlikdə gedir, qoca keçi çalışırdı ki, çəpiş üçün elə yerlər axtarıb tapsın ki, orada zərif, dadlı tər otlar olsun. Onlar otlaqdakı bütün otları qırpıb yeyəndən sonra qoca keçi çəpişə dedi:

Gülüzarı-məlahətdə gözüm bir gülə düşdü, Alxala siya sünbülə düşdü.