Naibәnin babası axşamdan tapşırmışdı ki , buğdadan, darıdan yuyub tәmizlәsinlәr, aparıb dәyirmanda üyüdәcәkdir. Ona görә dә Hürü nәnә dәni yuyub, qurutmaq üçün palazın üstünә sәrmişdi. O, balaca nәvәsi Naibәnin dә әlinә bir çubuq verib demişdi ki, toyuq-cücәni yaxına buraxma!

Bir dəfə dovşan çox fikirləşdi, az fikirləşdi, axırda belə qərara gəldi ki, gedib Kirpi ilə dostluq etsin. "О öz tikanları ilə məni qoruyar, mən də cəld qaçıb yaxınlıqda nələr baş verdiyini ona söyləyərəm. Bax buna deyərəm, dostluq!" Dovşan bu fıkirdən necə sevindisə fişəng kimi yerindən götürüldü. Sağsağan Dovşanın belə qaçmağından şübhələnib soruşdu:  

Uzaq keçmişdə gözəl, sərvətləri bol bir məmləkətdə oğuz tayfaları yaşardı. Qədim vaxtlardan bu tayfaların sakinləri dəmirçilik, qalayçılıq, misgərlik, dülgərlik, dabbaqlıq, xalçaçılıq, toxuculuq və dulusçuluqla məşğul olardılar.Tayfalar öz məşhur sənətkarları ilə seçilərdi. Murad adlı bir dulusçu kuzələrin, bardaqların, səhənglərin, cürdəklərin, parçların üstünə vurduğu naxışlarla ad çıxarmışdı. O tayfa başçısının qızı Mələyi sevirdi. Hər gün onun eşqilə yaşayır, qızıl əlləri ilə gildən düzəltdiyi qablara sehrli naxışlar vururdu.

Maşına mindik getdik, getdik, DÜZ getdik DÜZƏ.

Yuxudan durmaq vaxtı gəlib çatdı. Mən çardaqdan pilləkənlə enməyə başladım; qızların otağının yanından keçəndə gördüm ki, qapı açıqdır. Meri Ceyn də açıq sandığının qabağında əyləşib şeyləri onun içinə yığır. İngiltərəyə getməyə hazırlaşır. Ancaq bu vaxt o, sandığa şey qoymur, bükülmüş paltarını dizi üstə qoyub əllərilə üzünü örtərək ağlayırdı. Mən onu gördükdə çox mütəəssir oldum, elə mənim yerimə kim olsaydı, əhvalı pozulardı. Mən onun otağına girib dedim:  

Əvvəlcə özümü onların qapısına verib qulaq asdım, hər ikisi xoruldayırdı. Sonra ayarlarımın ucunda yeriyib sağ-salamat aşağıya endim. Heç yanda bir səs-səmir yox idi.