Günlərin bir günü zər qanadlı bir İynəcə gur axan çayın kənarındakı moruq koluna qonur. İrili- xırdalı daşları sığallaya-sığallaya axan çayın həzin şırıltısı onun çox xoşuna gəlir. O, hər gün bu çaya mahnı oxuyur. Çay şırıltısı ilə onun səsi birləşib gözəl bir nəğməyə çevrilir.  

Gözəl bir musiqi tədbirə gələnləri valeh etmişdi. Hər kəs fortepianoda səslənən mahnının təsirində idi. 

Bu yaxınlarda baş vermiş bir hadisə sinif yoldaşımız Azəri bütün məktəbdə tanıtdı. Hamı ona qəhrəman kimi baxırdı.

Hələ təzəcə dörd yaşı tamam olmuşdu Aytacın. Onu hər zaman kəpənəklərin gözəlliyi valeh edirdi. O, kəpənəkləri dünyanın ən gözəl canlısı hesab edirdi. Hətta kəpənəklərin gözəlliyinə o qədər valeh olurdu ki, - “Aytac, sən böyüyəndə kim olmaq istəyirsən?”,- sualına da – “kəpənək olmaq istəyirəm”, - cavabını verirdi. O, qardaşının köməyi ilə bağda, bağçada çiçəklərin üzərinə qonmuş kəpənəklərdən ən azı birini tutub evə gətirər və onu, anasının narazılığına baxmayaraq, bir ağzı bağlı qabda saxlayardı. Lakin səhər açılanda onu ya halsız, ya da ölmüş halda görərdi. Aytac bu hala nə qədər məyus olsa da, vərdişindən əl çəkmirdi.  

Biz söhbətdən əl çəkib düşünməyə başladıq. Birdən Tom dedi:  

Mən kiçik bir araba ilə şəhərə yollandım; gəlib yolun yarısına çatanda gördüm kim isə mənə tərəf gəlir; baxıb gördüm ki, doğnıdan da Tom Soyycrdir! Mən dayanıb onun yaxınlaşmasını gözlədim. O gəlib mənə çatdıqda: "Dayan" deyə qışqırdım. O dayandı, ağzını açıb eləcə də durdu, sonra elə bil ki, boğazı quruyubmuş kimi iki-üç dəfə udqundu və nəhayət dedi: