Uzaq keçmişdə gözəl, sərvətləri bol bir məmləkətdə oğuz tayfaları yaşardı. Qədim vaxtlardan bu tayfaların sakinləri dəmirçilik, qalayçılıq, misgərlik, dülgərlik, dabbaqlıq, xalçaçılıq, toxuculuq və dulusçuluqla məşğul olardılar.Tayfalar öz məşhur sənətkarları ilə seçilərdi. Murad adlı bir dulusçu kuzələrin, bardaqların, səhənglərin, cürdəklərin, parçların üstünə vurduğu naxışlarla ad çıxarmışdı. O tayfa başçısının qızı Mələyi sevirdi. Hər gün onun eşqilə yaşayır, qızıl əlləri ilə gildən düzəltdiyi qablara sehrli naxışlar vururdu.

Maşına mindik getdik, getdik, DÜZ getdik DÜZƏ.

Yuxudan durmaq vaxtı gəlib çatdı. Mən çardaqdan pilləkənlə enməyə başladım; qızların otağının yanından keçəndə gördüm ki, qapı açıqdır. Meri Ceyn də açıq sandığının qabağında əyləşib şeyləri onun içinə yığır. İngiltərəyə getməyə hazırlaşır. Ancaq bu vaxt o, sandığa şey qoymur, bükülmüş paltarını dizi üstə qoyub əllərilə üzünü örtərək ağlayırdı. Mən onu gördükdə çox mütəəssir oldum, elə mənim yerimə kim olsaydı, əhvalı pozulardı. Mən onun otağına girib dedim:  

Əvvəlcə özümü onların qapısına verib qulaq asdım, hər ikisi xoruldayırdı. Sonra ayarlarımın ucunda yeriyib sağ-salamat aşağıya endim. Heç yanda bir səs-səmir yox idi.  

Hamı dağılışıb getdikdən sonra kral, Meri Ceyndən qonaqlar üçün boş otaqları olub-olmadığını soruşdu, qız da cavab verdi ki, bir boş otaqları var, bu otaq Vilyam əmi üçün yarayar, Harvi əmiyə isə o özünün bir qədər böyük olan otağını verər, özü isə bacıları olan  

Təzə xəbər bir dəqiqənin içərisində bütün şəhərə yayıldı, camaat hər tərəfdən axışıb gəlməyə başladı; bəziləri hətta paltarlarını da qaça-qaça geyirdilər. Azca sonra biz böyük bir izdihamın ortasında idik, elə hay-küy, elə basırıq idi ki, elə bil qoşun hərəkət edirdi.