Qış düşmüşdü. Hər yeri qar örtmüşdü. Qurd payızdan hər tədarükü görüb, azuqəni evinə toplamışdı. Amma tülkü tədarük-zad görməmişdi.

Səhər açılar-açılmaz yuxudan oyanıb ətrafa nəzər saldıq. Nə azərbaycanlılar, nə də onların dəvələri vardı. 

Axşam vaxtları gәzmәyә çıxanda, hәrdәn bir balaca oğlumu da yanımca aparıram. Bu dәfә dә apardım.  

Biri var idi, biri yox idi, iki qardaş var idi. Bu qardaşların biri dövlətli, biri kasıb idi. Dövlətli qardaş sonsuz idi. Kasıb qardaşın Güloğlan adlı bir yaxşı oğlu var idi. Dövlətli qardaş kasıb qardaşın oğlu olduğuna paxıllıq eləyirdi. Bir gün dövlətli qardaş uzaq bir yerə qoyun satmağa gedirdi. Dövlətli qardaş kasıb qardaşına dedi:

Biri var idi, biri yox idi, bir Muxtar kişi vardı. Muxtar kişi yaxşı zərgər idi. Özünün zərgər dükanı var idi. Varlı adamlardan sayılırdı. Özü də çox yaxşı adamdı. Kasıba-kusuba əl tutan, xeyrə-şərə yarayandı. Amma kişi övladı olmadığından uzun müddət dərd çəkmişdi. İndi isə yaşının qoca vaxtında arzusuna çatmağa az qalırdı. Arvadı Gülsona xanım hamilə idi. Gülsona xanımın üzü nurluydu. Özü də çox mehribandı. Bir xallı keçisi vardı. Onun yanından aralanmazdı. Aralanan kimi mələrtisi aləmi götürərdi. Gülsona xanım onunla o qədər danışardı ki, elə bil keçi dil başa düşərdi.