Biri var idi, biri yox idi, bir baba ilə nəvə vardı. Onların nəvəsi-Qar qız vardı.

Vərəqin xeyli hissəsi yazılmışdı...  

Bir qoca balıqçı vardı. Onun koması dənizə elə yaxın idi ki, dənizdə fırtına olanda komaya da su gəlib çatırdı. Buna görə də balıqçı özünə hündür çarpayı düzəltmişdi ki, dəniz səmtdən su gələndə yatmış yerdə islanmasın.

Kəndin kənarında cavan bir meşə vardı. Meşənin salındığı vaxtı çoxları xatırlayırdı. Şüvərək ağaclar cərgəylə boy atmış, qol-budaq uzatmadılar. Günlərin bir günü kəndin adamları gördülər ki, əkilən sahə əməllicə bir meşə olub. Bu ara meşədən qarğalar xəbər tutdular, qarıldayıb aləmə səs saldılar. Quşlar, heyvanlar axışıb cavan meşəyə gəldilər. Yuva tikməyə, məskən salmağa başladılar. Cavan meşənin təzə heyvanları balaladılar, körpəcə quşların səsi meşəni başına götürdü. Sakit meşə birdən-birə canlandı, səsləndi. Quşlar pırıldayıb ağacdan-ağaca qonur, kolların dibində eşələnib özlərinə yem axtarırdılar. Heyvanlar, quşlar körpəcə balalarını bəsləməyə başladılar.

Əlifba adlı uzunqulaq yol ilə gedirdi. O, yalnız “İ” və “A” hərflərini deməyi çox xoşlayırdı və durmadan "İ-A", "İ-A", "İ-A"... təkrarlayırdı. Birdən uzunqulaq ağlamağa başladı. Onu görən keçi Marmeladik soruşdu:

Bir zamanlar üç şən, deyib gülən ovçu yaşayırdı: Vanya, Fedya və Kuzma dayı. Bir gün onlar meşəyə ov etməyə getdilər. Çox gəzdilər, dolandılar, qarşılarına çox sayda müxtəlif heyvanlar çıxdı, amma heç birini öldürmədilər. Beləliklə, dayanıb dincəlmək qərarına gəldilər: yaşıl otun üstünə uzanıb bir-birinə müxtəlif maraqlı hekayələr danışmağa başladılar.