Bir dəfə dünyanın bütün quşları məsləhət üçün uçub sağsağanın yanına gəldilər. Dil-ağız elədilər ki, onlara yuva tikməyi öyrətsin. Sağsağan yuva tikməkdə ən ağıllı və pərgar quş idi. O bütün quşları bir yerə toplayıb onlara yuva tikməyin çəmini göstərirdi. O, əvvəlcə bir az palçıq götürdü, ondan torta bənzər girdə bir şey düzəltdi.

Qartal havada qanad açıb məğrur-məğrur süzürdü. İndi doğma yurd onu daha çox çəkirdi. Baxdıqca doymaq bilmirdi bu yerlərdən. Elə diqqətlə baxırdı ki, sanki hər qarış torpağını, daşını belə yaddaşına həkk edib, özü ilə bərabər əbədiyyətə aparacaqdı. Ona görə də gücü tükənənə qədər uçmaq istəyirdi. Arabir amansız əcəl haqqında düşüncələr könlünü sıxsa da, doğma yurdun füsunkarlığı, əzəməti qəlbini dağa döndərirdi. Qartal fəxr edirdi. O, fəxr edirdi ki, belə əsrarəngiz bir yurdda dünyaya göz açıb, boya-başa çatıb və burada da ömrünü bağışlayır.  

Mən Yer kürəsiyəm. Tarixi çox-çox qədimlərə uzanan dogma məkanam. Bəli, bəli, səhv eşitmədiniz. Yer kürəsi… Üzərində yaşadığınız Yer kürəsi.

Biri vardı, biri yoxdu, bir qarıyla onun qızı vardı.

Əhmədin ayağının lap altından pırıltı ilə bir bildirçin qalxdı. Ox kimi süzüb darılığa doğru uçdu. Əhmədin gülləsi ilə bir vaxtda kiminsə tüfəngi də açıldı. Quş bir-iki dəfə qanad çalıb otluğa düşdü. Əhməd quşu yerdən qaldırdı. Elə bu vaxt qəzəbli və cingiltili bir səs eşitdi:  

Biri vardı, biri yoxdu, bir zamanlar Qottemdə bir adam yaşayırdı. Bir dəfə o, yığışıb bazara pendir satmağa yollandı. Təpədən üzü aşağı düşüb Nottinqem körpüsünə yaxınlaşanda torbasındakı pendir tikələrindən biri yerə düşüb yol boyu diyirlənməyə başladı.