Əhmədlə Orxan riyaziyyat dərsindən sonra mübahisə edirdilər. Əhməd:

Günlərin bir günü Rüstəm Rəxşi yəhərlədi, ayağını üzəngiyə keçirdi, quş kimi yəhərin belinə sıçradı, yerini rahatladı, sevgi şeirləri qoşa-qoşa qəhrəmanlıqlar göstərə-göstərə uzaq səfərə çıxdı. Qayışbaldır kəhər uzaqlara səkdi, damarları elə bil polad idi, ayaqları isə qüdrətli sütunlara bənzəyirdi. Göylər haqqı, belə bir atdan ötrü bir andaca sevgilimin zülflərindən imtina eləyərdim. Əlindəki polad qılınc gözəllərin başının üstündən asılmasın, qoy onlar xoşbəxt ömür sürsünlər. Az getdi, çox getdi, gəlib bir çəmənliyə çatdı.

Biri var idi, biri yox idi, bir bala Dovşan var idi. Adı da Bozqulaq idi. Günlərin bir günü qaranquşların səsi onu yuxudan oyatdı.  

Günəşlə göl çoxdan dost idilər. Lap yaranışdan Günəş dostu Gölün dumduru şəffaf suları ilə oynamağı sevərdi!

Bərk çоvğun qоpub, dağı-aranı başına götürmüşdü. Göydə qara bulud tоpaları bir-birinə qarışmışdı. Külək mеşəni qоrхudurmuş kimi dəhşətlə uğuldayır, ağacların budaqları əyilib-qalхırdı. Çоvğunun dağlardan qоvub gətirdiyi duman isə dərələrə dоlurdu.

Dadaşgil həyətdə futbol oynayır. Mən Dadaşa deyirəm: