Bir gün Sultan Hüseynin vəzirlərindən biri dedi:

Bir kənddə, anası və altı uşağı ilə yaşayan Marya adlı dul bir qadın vardı. Onlar yoxsulluq içində yaşayırdılar. 

Kamil yuxudan duran kimi qanı qaraldı. Bərk yağış yağırdı. O, göyün üzünü bürüyən qara bulud topalarına baxıb acıqla dedi:

Soyuq bir payız günü idi. Dəniz məktəbdən qayıdırdı. Evə tez çatmaq istəyirdi. Həyətə yaxınlaşanda iniltiyə bənzər, zəif bir səs eşitdi. Dayandı. O yan-bu yana baxdı. Elə bir şey görmədi. Getmək istəyirdi ki, səs yenidən eşidildi. Dinlədi. Səs balaca kolun dalından gəlirdi. Tez kola yaxınlaşdı. Səhv etməmişdi. Burada balaca bir pişik balası büzüşüb tir-tir əsirdi. O, çox zəif idi, səsi güclə çıxırdı. Dəniz başa düşdü ki, pişik balası acdır, bir tərəfdən də soyuq...

Biri var idi, biri yox idi. Bir balaca qız var idi. Qızın adını atası o, anadan olanda  qoymuşdu. Balaca qızcığazın adı Çiçək idi. Atası deyirdi ki, bu övlad məni dünyanın ən xoşbəxt insanı etdi. Ona görə də onun adı Çiçək olmalıdır. Çünki, o bir çiçək kimi açıldı və bizim ailəyə çox sevinc gətirdi.

Ayıca Aysunun ən birinci dostu idi.