Bir vaxtlar 10-a qədər saymağı öyrənmiş kiçik bir keçi balası var idi. Bir dəfə o, gölə su içməyə gəldi. Keçi balası öz əksini suda görüb, uzun müddət hərəkət etmədən öz əksinə baxdı. 

Palıdın kötüyündə balaca bir koğuş yaranmışdı.

— Hə, Göy at necə ki, demişdi, aхşamüstü gəlib çatdı. Amma kişnəmədi. Qоrхdu ki, yenə Şeşəbığın ürəyi gedər.

İyul ayı idi. Tarlada çoxlu günəbaxan var idi. Onlar böyüyüb çiçək açmışdılar. Günəbaxanların üzü həmişə Günəşə sarı idi. Amma balaca bir günəbaxan Günəşə sarı baxmırdı. Onun bu hərəkətinə digər günəbaxanlar təəccübləndilər:

Gözəl biryaz səhəri idi. Padşah adamları ilə vətənə qayıdırdı. Camaat hörmətlə padşahı qarşılayırdı. Adamlar əllərindəki çiçək dəstələrini padşaha vermək istəyirdilər. Padşahın yanında müəllimi də var idi. Padşah heç bir zaman müəlliminin qarşısına keçməzdi. Asta-asta arxasınca gedərdi.  

Yay tətili idi. Bir gün dostum Teymur bizə gəl mişdi. Onunla filmə baxdıq, şahmat oynadıq, pazl yığdıq. Sonra da xalçanın üstündə güləşməyə başladıq. Birdən ikimiz də zərblə masaya dəydik. Büllur güldan masanın üstündən aşdı. Yerə çırpılan güldan çilik-çilik oldu. İçindəki su və qızılgüllər yerə dağıldı. İkimiz də çaşqın halda dayanıb baxdıq.