Sizə kimdən deyim, kimdən xəbər verim... Farizdən. Çoxunuz onu tanımır. Amma məhəllələrində yaşayan uşaqların hamısı ona həsədlə baxırlar. Niyə? Eh, birini bilirsiniz, birini yox. Səbəbi var. İş burasındadır ki, babası evlərinin həyətində onun üçün yaraşıqlı raket dözəldib. Taxtadan. Lap doğruçuya oxşayır. Açılıb-örtülən girdə qapısı, sıra-sıra pəncərələri, hərlənən kreslosu, əlvan döyməcikli pultu, sükanı var. Atası isə televizor ...hə, hə... işləyən televizor quraşdırıb. Yaşıl düyməciyi bas... cizgi filminə bax.

Qədim zamanlarda Kəpəz dağının aşağı sinəsində, Göygölün yuxarı yaxasında, yamyaşıl meşənin içində, ağ qayaların əhatəsində bir Güzgü göl qaynayırdı.

Çəyirtkə təpənin üstünə sıçrayıb orada yaşıl kürəyini günəşdə qızdırdı və pəncələrini bir-birinə sürtüb xırıltı ilə dedi:

Bir dəfə köpəyim Miltonla ova getdim. Meşənin yaxınlığında o, ov axtarmağa başladı: quyruğunu yelləyib, qulaqlarını qaldırıb, burnunu çəkdi. Silahımı hazırlayıb köpəyin arxasınca getdim. Fikirləşdim ki, yəqin o, kəklik, qırqovul və ya dovşan axtarır, lakin Milton meşəyə yox, tarlaya tərəf getməyə başladı. Mən də onun arxasınca getdim. 

Bir qoca var idi. Qocanın evinin qarşısındakı alma ağacı o qədər qocalmışdı ki, qoca babanın özü belə onun nə vaxt əkilmiş olduğunu xatırlamırdı. Alma ağacı hər il yaxşı bar verir, payızda yetişən meyvələri - böyük və dadlı olurdu.

İlk baharın son gecəsi idi. Əlvan çiçəklər və otlar ilə bəzənmiş, buludlara qədər yüksəlmiş dağ başında düşən Şu şəhərinin əhalisi dərin yuxuya dalmışdı. Yalnız iki balaca otaqdan: yalnız yanında özü kimi balaca bağçalı bir evdən işıq gəlirdi. Pencərədən çırağın zəif şöləsi bağçaya düşərək oranın zəngin böcək və pərvanələrini öz tərəfinə çəkirdi.