Balaca Qırmızı Çiçəyin bir gün yaşı var idi. Bircə gün idi ki, Balaca Qırmızı Çiçəyin qönçəsi açmışdı. Qıpqırmızı xırdaca ləçəkləri lap nazik idi. Elə nazik ki, kəpənək qonsaydı əzilərdi. Buna görə də kəpənəklər o Balaca Qırmızı Çiçəyin ləçəklərinə qonmurdu, kəpənəklər istəmirdi ki, o ləçəklər əzilsin, uçub gedib başqa güllərə, başqa çiçəklərə qonurdu.

Keçmiş zamanlarda, uzaq bir ölkədə iki qardaş yaşayırdı. Onlar çox mehriban idilər: hər şeyi birlikdə edib, birlikdə yol gedirdilər. Hər ikisi “qəhrəman” olmaq arzusunda idi.

Bir dəfə Əhmədlə Səməd meşədən keçəndə bir ayı balasına rast gəldilər. Ayı qurumuş ağacın üstündə oturub zarıyırdı. Əhməd dedi:

Dərs ilinin birinci günü idi. Yay tətili dövründə Adilgilin məktəbi tam təmir olunmuşdu. Ağappaq divarlar, tünd-yaşıl yazı löv həsi, rəngli plakatlar, təzə rahat partalar – hər şey adam da oxumaq, çalışmaq həvəsi oyadırdı.  

Mən babamı çox istəyirəm. Bax, bu qədər! Hələ qollarım çatmır, göstərim ki, nə qədər!..

Yuxumda özümü bir qaranlıq yerdə gördüm. Gözlərim heç şey seçmirdi. Lakin ayaqlarımın altında torpaq olduğunu hiss edirdim. Bir müddət keçərək gözlərim zülmətə öyrəşdi. Yavaş-yavaş ətrafımdakı əşyanı seçməyə qadir oldum.