Biri var imiş, biri yox imiş, uzaq keçmişlərdə qəddar bir padşah var imiş. Bu şahın qoyduğu qanuna görə övladlar əldən düşmüş qoca ata-analarını səbətə qoyub dallarına alar, aparıb əlçatmaz, sıldırım bir qayaya qoyarlarmış. 

Qoca Firuz gün batanda evə qayıdır. Gün olur ki, bazarda işi çox olur, başı aşağı bütün günü işləyir, yük daşıyır. Bəzi günlər isə o, böyük anbarlar yanında işsiz dayanır, onu yük daşımağa çağıracaq bir səs gözləyir. Belə günlərdə o, ağzına qədər dolu anbarların yanında boş-bikar oturub qalır, kürəyini divara söykəyib mürgüləyir.

Yəqin bilirsiniz ki, fillər Afrikada yaşayır və planetimizin ən böyük heyvanlarıdır. Onlar yalnız bununla məşhur deyillər: körpə fillər savannadakı ən nəzakətli, ən itaətkar heyvan balasıdılar. Ailədən uzaq düşməmək və valideynlərini qəzəbləndirməmək üçün gəzinti zamanı körpə fil balası həmişə kiçik xortumu ilə anasının quyruğundan yapışır.

XIX-cu əsrin alim və şairlərindən biri olan Həsirçizadə Mehmet Ağa həm də, çox hazırcavab bir adam idi. Bir gün dostu Fuad paşaya qonaq getmişdi. Birdən gözü paşanın barmağındakı almaz üzüyə sataşdı və diqqətlə baxmağa başladı.

Bir Cırtdan var idi. O, balıq tutmağı çox sevirdi. Bir gün Cırtdan balıq tutmağa gedir. Nə qədər gözləyir, tilovuna balıq düşmür. Yuxusu gəldiyindən elə qayıqdaca yatır. Nə qədər yatır, bilmir, amma mən bilirəm, çünki olanları yazıram deyə, hər şeydən xəbərim var.

Əshabi-Kəhf dağı İlandağı ilə Nəhacir dağının ortasında yerləşir, çox qədim zamanlardan bəri bu dağ haqqında qəribə hekayətlər, əhvalatlar yaranmışdır.