Bir kənddə üç qadın yaşayırdı. Hərəsinin bir oğlu vardı. Qadınlar öz oğullarını çox sevir, onlarla fəxr edirdilər.

Günəş öz odlu arabasında göy üzündə səyahətə çıxmışdı. O, şən və vüqarlı idi, şüalarını səxavətlə hər tərəfə səpələyirdi.

Biri var imiş, biri yox imiş, bir dərzi var imiş bunun da bir şagirdi varmış. Bu dərzi padşaha paltar tikirmiş ki, sabaha kimi hazır etsin. Odur ki, gecə şagirdi ilə işləməyə məşğul imiş. Dərzinin şagirdini gecənin bir vaxtı yuxu tutur; dərzi bunu gördükdə tez onu oyadır ki, qalx sabaha kimi paltar hazır olmasa padşah atamıza od vurar. Şagird yuxudan oyanıb ustadına deyir ki, qəribə yuxu görürdüm heyif oyatdın. Dərzi nə qədər bundan gördüyü yuxunu söyləməyi xahiş edirsə oğlan cavab verir:

Bu kitab qədim Hindistan torpağında hind filosofları tərəfindən yazılmışdır. Rəvayətə görə, Hindistanın Dəbşəlim adlı bir şahı varmış. Bu şah əvvəl-əvvəl mərhəmətli və qayğıkeş olsa da, sonralar şah taxtı onu çaşdırır və o, xalqı, öz şahlıq borcunu unudur.

Həzini yola salıb qayıdandan sonra Nuşu ana darıxdığından nə ev-eşiyə sığışır, nə də gözünün yaşı quruyurdu. Elə hey öz-özünü danlayırdı.

Qədim zamanlarda Pişik ev heyvanı deyildi. O, meşədə yaşayır, Dovşanla dostluq edirdi. Onlar həmişə bir yerdə gəzir, ovladıqlarını bir yerdə yeyib dolanırdılar. Lakin Dovşanla Mərcanın şad günləri uzun sürmədi.