Biri vardı, biri yoxdu, bir padşahın ölkəsində bir ovçu, onun da bir arvadı vardı. Ovçu çox kasıb güzəran keçirirdi. Bütün dağları, meşələri, çölləri gəzirdi, dolanırdı, ancaq ki, gündə bir quş vururdu. Bu quşu bazarda qəpik-quruşa verirdi, çörək alırdı, arvadıynan yarı qarını ac, yarı qarını tox dolanırdılar. Ovçunun arvadı bir qarın fətirə varlıların qapısını süpürərdi, zibilini atardı. Bəli, bir gün ovçu çox gəzdi, dolandı, ov tapmadı, axırda bir böyük dağın başına çıxdı. Ov axtarırdı ki, birdən böyürdən bir pələng çıxdı.  

Qürub vaxtı səma qıpqırmızıydı. Elə bil ki, dağların başından oyana dığırlanan günəşin yan-yörəsinə yumruq boyda nar sıxmışdılar. Axşam düşür, ətrafa qəribə sakitlik çökürdü. Uçub gedən qırmızı-qırmızı buludları qovan xəfif yay küləyi ağacların budaqlarını titrədir, pıçıldaşan körpə kövrək yarpaqlara sığal çəkirdi.

Uca Tanrı yeri, göyü, dənizləri, çayları, okeanları, dağları, bir sözlə hər şeyi yaratdı. Otlaqları, münbit torpaqları, zümrüd meşələri də o yaratdı... Bu meşələrə gözəllik gətirən quşları, heyvanları da Tanrı yaratdı. Çayları da balıqsız etmədi.

Biri var idi, biri yox idi, bir qoca və onun dörd oğlu var idi. Bir gün qoca oğlanlarını yanına çağırıb:

Biri var idi, biri yox idi, bir yarpaq və bir budaq var idi. Onlar yaxın dost olacaqlarına, bir-birilərindən heç zaman ayrılmayacaqlarına, çətin zamanlarda bir-birilərinə kömək edəcəklərinə dair bir-birilərinə söz verdilər. Onlar bir-biri ilə mehribancasına yaşayırdılar. Günlərin bir günü güclü külək əsməyə başladı. Küləyin güclü əsməyindən qorxan yarpaq budaqdan yardım istədi. Bu zaman budaq:

Gündüzgil hər il yayda bağa köçürlər. Onların həyətindəki alça ağacı bu il çoxlu bar gətirmişdi. Anası Gündüzə tapşırmışdı ki, ağacı qorusun. Meyvəsini uşaqlar dərib yerə atmasınlar, mürəbbə bişirəcəkdir.