Biri vardı, biri yoxdu, rəngbərəng dünyamızda balaca boz bir böcək vardı.

Biri vardı, biri yoxdu, bir kənddə Xumar adlı mehriban bir qadın vardı. Xumar xala uşaqları sevər, həmişə müxtəlif şirniyyatlar bişirib onları qonaq edərdi. Qadının evinin yanında bulaq axırdı. O, səhəngə bulaq suyu doldurub hamıya paylayardı. Xumar xala ilə qonşuluqda bir qadın yaşayırdı. Deyingən olduğundan hamı ona Deyingən xala deyirdi. O, bütün günü deyinər, zəhlə tökərdi. Deyingən xala uşaqları sevməz, onları həmişə danlayardı.

Biri var idi, biri yox idi, keçmiş zamanlarda Nəbi adlı varlı bir kişi vardı. Bu kişinin dövləti, varı, malı, qoyunu başından aşırdı, ancaq övladı yox idi ki, öləndən sonra dövlətinə sahib dursun. Bu kişi həmişə övlad həsrətilə yaşayırdı. Onun ağıllı bir çobanı var idi. Günlərin bir günü Nəbi kişinin çobanı sürünü haylayıb uca bir dağın ətəyinə gətirdi. 

Gözəl bir yay səhəri idi. Nuray bağda oturub havada uçan kəpənəklərə baxırdı. Kəpənəklər gah güllərə qonur, gah da pırıldayıb havada uçurdular. Elə bu vaxt bir parabüzən uçaraq Nurayın dizinə qondu. Balaca qızcığazı gülmək tutdu: -Aaa sən haradan gəldin, ay uğur böcəyi?

Qədim zamanlarda bir kralla kraliça var idi. Onların elə bir eybəcər uşaqları oldu ki, təzə doğulan körpəni görən hər kəs şübhə edirdi: bu uşaq adamdır, ya yox? 

Bir kəndli çəməndə ot biçirdi. Yorulub əldən düşdü və kolların yanında oturub dincini almaq istədi. Bağlamasını açıb yeməyə başladı. Elə bu vaxt meşədən ac bir canavar çıxdı. Gördü ki, kolların yanında bir kəndli oturub nəsə yeyir. Canavar ona yaxınlaşdı və soruşdu: