Bir dəfə kəndli siçan Şəncan şəhərdə yaşayan dostu Cancanı qonaq çağırdı. Cancan maraqla kəndə gəldi. O, heç vaxt kənddə olmamışdı.  

Mən sizə beş mehriban dostun nağılını danışım.  

Günəş yenicə çıxmışdı. Şəfəqi bağı gözəlləşdirmişdi. Kərim baba bağda işləyirdi. Həmişə beləydi - yeni ağac əkəndə gecəni yata bilmirdi. İllah ki, bostan vaxtı. Ağacların ara-bərəsində tərəvəz əkirdi. Bunlar çox tər, zərif, rəngi gözəl olurdu.

Noyabr ayının 12-ci günü idi. Hava çox soyuq idi. Amma hələ qar əlaməti görsənmirdi. Həkim axırıncı dəfə xanın naxoş övrətini yoluxub, cavab verdi ki, dəxi naxoşun əhvalı yaxşıdır; belə ki, bir həftəyədək səfərə çıxmaq mümkün olar. Xan çox tələsirdi İrəvana getməyə; çünki xanı orada çox vacib işlər gözləyirdi. Və bir də ki, qorxurdu qar yağa və hava dəxi də soyuya və naxoş üçün yola çıxmaq qeyri mümkün ola. Xan götürdü qələmi, irəvanlı dostu Cəfər ağaya bu məzmunda bir müxtəsər kağız yazdı:  

Balaca kirpi Bul erkən yaşlarından məktəbi arzulayırdı.

Lap qədimlərdə balaca bir siçan balası var idi. Onun bir güzgüsü var idi. Bu güzgü sadə güzgü deyildi, sehrli idi.