Biri var idi, biri yox idi, keçmiş zamanlarda bir xan var idi. Xan hər dəfə bir bəhanə eləyib yan-yörədəki kəndləri, şəhərləri talan eləyir, əhalinin var-yoxunu əlindən alırdı. Xan yaşadığı şəhərə bitişik bir kənd var idi. Oranı tutmaq çox çətin idi, çünki kənddə dünyagörmüş, ağıllı qocalar xanın hiylələrinə hər dəfə cavab verir, onu məğlub edirdilər.  

Biri vardı, biri yoxdu, bir yetim oğlan vardi. О çox yoxsul idi, günlərlə ас qalırdı. Bir gün о səyahət etmək fikrinə düşdü.

Biri var idi, biri idi, bir lovğa tısbağa ilə bir quş var idi. Bir gün tısbağa quşun yuva qurduğu ağacın kölgəsində dinclənirdi. Tısbağa quşun yuvasına baxıb lovğalanaraq dedi, “Sənin evin nə köhnədir belə! Sınmış budaqlardan düzəldilib, damı yoxdur, həm də çox kobud görsənir. Ən pisi də budur ki, onu özün qurmusan. Məncə, mənim belimdəki qabıqlı evim sənin evindən çox daha gözəldir”.  

Rəsm çəkmək üçün gözəl gün idi. Buna görə də ayıcıq Ballı ləvazimatlarını götürüb bağçaya çıxdı.

Uşaqlar həyətdə qaçdı-qovdu oynayırdılar. Səsləri həmişəki kimi məhəlləni bürümüşdü. Güllü uşaqları sakitlləşdirdi:

Qədim zamanlarda Nardaran qalasının qırağında, Xəzər dənizinin axar-baxarında tikilmiş bir evdə Piri baba adlı qoca ilə onun nəvəsi Gülbala olurdu.