Bütün bunlar çox qədim zamanlarda baş vermişdi. Meşədə yalnız bir it yaşayırdı. О çox darıxırdı. Uzanıb fikirləşirdi: "Kaş heç kimdən qorxmayan bir dostum olaydı. Biz bir yerdə yaşayardıq".

Günlərin birində Xyolmyolı kəndindən olan kəndlilər şəhərə səfərə çıxdılar.

Hacıleylək bərk ac idi. O, səhərdən özünə yeməyə bir şey axtarırdı, ancaq əlinə heç nə keçməmişdi: bütün günü bir qurbağa balası da tuta bilməmişdi.

Çil-çil toyuq kürt düşmüşdü. Nənə yumurtaları onun altına qoymuşdu. Karton qutunu da hinə qoydu. Onu heç kim narahat etməzdi.

İlin dörd fəsli (qış, yaz, yay, payız) var. Axşama yaxın qar dayanmışdı. Səhər isə səma açıq-mavi rənglə işıqlanırdı. Qar par-par parıldayırdı. Hava çox soyuq idi. Quşlar tüklərini pırtlaşdıraraq acıqlı-acıqlı ətrafa baxırdılar. Elə bil ki, soyuqdan üşümüş sərçə bu dəqiqə Andersenin nağılında olduğu kimi dil açıb deyəcək: “Cik-cik, bu da Yeni il! Bu, keçən ildən də pisdir ki! Heç gəlməyinə dəyməzdi”. Bu ağılsız quş heç başa düşmür ki, təbiətin qanunu belədir: qış günəş duruşundan (Şimal yarımkürəsində dekabrın 22-dən) sonra gecələr qısalmağa, gündüzlər uzanmağa başlayır, şaxtalar isə güclənir. Amma qış nə qədər acıqlansa da, əvvəl-axır onun ardınca bahar gələcək, çünki ilin fəsilləri bir-birini əvəz edir. Nə üçün?

Bu hadisə səhər tezdən baş verdi. Nənə yerindən duran kimi, sevimli inəyi Alagözü sağmağa getdi. Ağappaq süd sırımları bir-birini itələyə-itələyə vedrəyə doluşdular. Süd köpüklənib vedrənin ağzınadək qalxdı. Və elə bu zaman... Hə elə bu zaman daşmağa hazırlaşan vedrədə özünə yer tapmayan ağappaq, napnazik, cəld və ağıllı bir süd sırımı «hop» eləyib vedrənin kənarından yerə atıldı: