Uşaqlar bağçada yığışıb söhbət edirdilər:  

Deyirlər ki, qədim zamanlarda Bilbis şəhərində bir padşah varıymış.

Nağıl edirlər ki, lap qədimlərdə Ma-lyan adlı bir oğlan vardı. Onun atası və anası çoxdan ölmüşdülər. O, çırpı yığar, ot dərər, bunlarla da dolanardı. 

Biri varmış, biri yoxmuş, qədim zamanlarda bir şirəçi Qulam varmış. Şirəçi Qulam hər gün gedərmiş kəndin qurtaracağından şirə gətirər, onu satıb dolanarmış. Kənd camaatı da şirəni ondan alıb, evlərinin divarlarına, yerinə sürtərlərmiş. Şirə palçığa oxşayırdı. Ancaq palçıq deyildi. Onu divara, ya yerə sürtən kimi quruyar, həm təmiz olardı, həm də yaraşıqlı görünərdi.  

Novruzdan bir qədər vaxt keçmiş, bahar fəslinin əvvəl vaxtlarında, camaat düz yerlərə və çəməngahlara seyrə çıxdıqları zaman əlində dəyənək bir oğlan uşağı da öz atası ilə gəzintiyə çıxmışdı. Bunlar gəzir və hər şeyə göz gəzdirirdilər. Bu aralıqda bu uşağın gözü bir yerə toplanmış qarışqa topasına sataşdı.  

Onlar iki bacı idilər. Birinin adı Məryəm, o birinin adı Lalə idi. Məryəm gecələr çox sakit yatır, gözəl, rəngli yuxular görürdü. Səhər olanda yatağından gümrah qalxırdı. Ona görə də axşama qədər işləri düz gətirirdi...