Payızın sonları idi. Ağaclardan yarpaqlar artıq tökülmüşdü və yalnız alma ağacının üstündə hələ də tək bir alma qalmışdı.

Bu payız günündə Dovşan meşədə qaçırdı və birdən almanı gördü.

Bunu necə qopara bilərəm? Alma hündürdədir - tullanmaq olmur!- dovşan öz-özünə dedi.

- Kaaarrr-kaaarrr!

Dovşan yuxarı baxdı - şam ağacının üstündə qarğa oturub ona gülürdü.

- Ey, qarğa! - dovşan hirslə dedi. - Almanı qopar mənə at!

Qarğa şam ağacından alma ağacına uçub qondu və almanı dimdiyi ilə vurdu. Yalnız onu dimdiyi ilə tuta bilmədi- alma düşdü yerə.

- Təşəkkür edirəm, qarğa! - dovşan dedi və almanı götürmək üzrə idi ki, alma birdən, sanki ayaq açıb, yeriməyə başladı.

Nə baş verir?

Dovşan qorxdu, sonra başa düşdü: alma birbaşa alma ağacının altında yatan Kirpinin üzərinə düşüb. Kirpi yuxulu halda yerindən sıçrayaraq qaçmağa tələsdi, alma isə kirpinin tikanlarına yapışmışdı.

- Dur, dur! - dovşan bağıraraq dedi. - Almanı hara sürükləyirsən?

Kirpi dayandı və dedi:

- Bu mənim almamdır. Düşdü və mən onu tutdum.

Dovşan Kirpinin yanına qaçaraq gəldi:

- İndi mənim almamı ver! İlk mən onu tapmışam!

Qarğa onların yanına uçdu.

- Boş yerə mübahisə etməyin, - dedi, - bu mənim almamdır, mən onu dərmişəm.

Heç kim bir-biri ilə razılığa bilmədi, hamsı bir səslə qışqırıb deyirdi:

- Mənim almamdır!

Səs-küyləri bütün meşəyə yayılmışdı. Artıq mübahisə davaya çevrildi: Qarğa Kirpinin burnunu dimdiyi ilə dimdiklədi, Kirpi Dovşanı iynələrlə sancdı, Dovşan da Qarğanı ayağı ilə təpiklədi ...

Bu zaman Ayı ortaya girdi və yüksək səslə dedi:

- Nə baş verir? Bu nə səs-küydü?

Hamısı ona üz tutaraq bir nəfəsə dedilər:

- Sən, Mixail İvanoviç, meşədə ən böyüksən, ən ağıllısan. Bizi ədalətlə mühakimə et. Bu almanı kimə rəva görürsənsə, elə də olsun!

Ayıya hər şeyi olduğu kimi danışdılar.

Ayı düşündü, düşündü, qulağının arxasını qaşıdı və soruşdu:

- Almanı ilk kim tapdı?

- Mən! - dovşan dedi.

- Almanı kim dərdi?

- Mən! - Qarğa dedi.

- Yaxşı. Onu kim tutdu?

- Mən tutdum! - Kirpi dedi.

- Bax belə, - Ayı düşünərək dedi, - hər biriniz haqlısınız və buna görə hər biriniz alma almalısınız ...

- Ancaq bir alma var! - Kirpi, Dovşan və Qarğa dedi.

- Bu almanı bərabər hissələrə bölün və hər birinizin bir parça götürməsini təmin edin.

Hamsı bir səslə qışqırdı:

- Daha əvvəl necə təxmin edə bilmədik!

Kirpi almanı götürüb dörd hissəyə böldü.

Bir parçanı Dovşana verdi:

- Bu, sənin payındır, Dovşan, - almanı ilk sən gördün.

İkinci parçanı Qarğaya verdi:

- Bu sənin üçündür, qarğa, - almanı sən dərdin.

Kirpi üçüncü parçanı öz ağzına qoydu:

- Bu mənim üçün, çünki almanı mən tutdum.

Kirpi dördüncü parçanı isə Ayının pəncəsinə qoydu:

- Bu da sənin üçündür, Mixail İvanoviç ...

- Niyə mən? - Ayı təəccübləndi.

- Hamımızı barışdırdığına və hikmət öyrətdiyinə görə!

Hər biri öz alma payını yedi və hamı xoşbəxt idi, çünki Ayı ədalətlə mühakimə etdi və nəticədə heç kim incimədi.