Sevimli, nəşəli, dörd-beş yaşında bir sarışın,
Mələk baxışlı, gözəl bir qız iştə oynayaraq

Qoşardı bağçada... bir şey görüb də etdi maraq:

— Əfəndim, annəciyim! Şöylə saçdığın nə?

— Saqın,

Quzum, ayaqlama! Bunlar çiçək toxumlarıdır.
Səninçin iştə bir az sonra pənbə, mavi, sarı
Gözəl çiçəklər açar həpsi; anladınmı?

— Xayır,

Xayır mən onları sevməm; mənimki pək ayrı,
Bu yanda, bax bu kiçik yerdə ayrı olmalıdır.

— Pəki, mələk çocuğum, hər toxumdan al da bir az,
Bəyəndiyin yerə saç... Kəndin iştə qönçəyi-naz!..

Çocuqcığaz gülərək həp birər-birər ayırır;
Bu çox gözəl, bu nasıl? — der, saçardı həpsindən,
O imdi bir kələbək... hoplayır sevincindən.

Bu vəqədən azacıq bir zaman keçib getdi...
Gülümsəməkdə ikən şəms, o növərusi bahar,

Təbəssüm etməyə üz tutdu büsbütün əzhar,
Sarıb da bağçayı həp rəngə, nura qərq etdi.

Fəqət o nazlı mələk nerdə?!.

— İmdi yapyalınız,
Dərin bir uyquya dalmış məzar içində o qız!