Əvvəl belə deyildi 
Bu örüşlər, talalar. 
Bizim idi bu torpaq, 
Bizim idi bu gülzar. 
Düzlərin ən ətirli 
Çiçəyi bizim idi. 
Yaşıl biçənəklərin 
Göyçəyi bizim idi. 
Laylamızı çalardı 
Yarpaqlar axşam-səhər. 
... Suyumuz şeh damcısı, 
Dənimiz gül toxumu. 
... Meşə ətəkləriylə 
Dəstə tutub qaçardıq. 
Allah, Allah, o vaxtlar 
Nə arxayın uçardıq. 

Bəs kimə neylədik ki, 
Özümüzdən inciyib, 
Səsimizdən bezdilər? 
Axır bizi susdurub, 
Nəğməmizi kəsdilər.
Dəvəquşular kimi 
Qaçmağıımız var idi, 
İndi qaçmağımız yox. 
Havalanıb qəfildən 
Uçmağımız var idi, 
Indi uçmağımız yox. 
Necə ola bilər ki, 
Budağın ola-ola, 
Budaq sənin olmasın, 
Ovlağın ola-ola, 
Ovlaq sənin olmasın; 
Böyük dərddir, eləmi?! 

Axı niyə bu dərdi 
Gizli-gizli çəkim mən?!* 
Oxuyum ki, yalqızam, 
Qırqovulam, təkəm mən. 
Belə qəmli oxusam, 
Mənə baxan olarmı? 
Görəsən, quş dərdinə 
Şərik çıxan olarmı?...