Novruz bayramına sayılı günlər qalırdı. Bütün uşaqlar kimi, balaca Ayan da bayramı çox səbirsizliklə gözləyirdi. Bəs necə? Axı bayramda anası həmişə dadlı şəkərbura, paxlava, qoğal bişirir, yumurta boyayır, onu Novruz şənliklərinə aparırdı, hələ üstəlik Kosa və Keçəl ona qəşəng hədiyyələr verirdi. 

Qədim zamanlarda bir bağban vardı. O, gül-çiçəyi çox sevərdi. Qızılgüldən isə daha çox xoşu gələrdi. Ancaq qızılgül açılanda gecə kimsə gəlib onu aparardı.

Yaradan çox möcüzələr yaratmışdır. Yeri, göyü, torpağı. Aylı gecəni işıqlandırmaq üçün ulduzları səmayə inci dənəsi kimi tək-tək paylamışdır. Səmaya günəşi bəxş etmişdir. Buludlarda yığılıb gizlənən süzən yağışları torpağı yumuşaltsın deyə topa-topa yağdırmışdır. 

Bahar idi. Parlaq yaz günəşi səmada işıldayaraq artıq yerdəki qarı əritməyə başlamışdı.  

Meşənin birində “Boz qulaq dovşan” yaşayırdı. Onun çoxlu dostu var idi. Bir gün dostu “Qısa ayaq kirpi” dovşanı ad günü məclisinə dəvət etdi. Dovşan dəvətə çox sevindi və o, dostu kirpi üçün çiyələk toplamaq üçün uzaq bir çəmənliyə üz tutdu. Dovşan bir dolu səbət çiyələk yığıb, kirpinin evinə yollandı, lakin onun yolu sıx meşəlikdən keçdi.

Biri vardı, biri yoxdu, Xırcan adında bir dələ vardı. Bu dələ neçə gün idi yeməyə bir şey tapmırdı. Daha acından taqəti qalmamışdı.