Bir gün Cırtdan nənəsinin eşşəyini götürüb gedir meşəyə odun yığsın. Elə təzəcə odun yığmağa başlamışdı, görür şahın adamları ona yaxınlaşıb soruşdular:

Biri vardı, biri yoxdu, bir şah vardı. Uzun illər şahın övladı olmurdu. Amma günlərin bir günü şah sevindi. Onun qəşəng bir qızı oldu. Ona qırx dayə ayırdılar ki, tərbiyə eləsin. Qırx həkim ayırdılar ki, sağlam böyüsün.

Mir Cəlalın “Bir gəncin manifesti” povestindən Sərin bir payız səhəri idi. Səhər də demək olmazdı, çünki hələ tamam işıqlaşmamış, hava açılmamışdı. Bu alaqaranlıqda şəhərə doğru gedən əyri-üyrü palçıqlı yol camaatla dolu idi. Adamlar şəhərə, həftəbazarına gedirdilər. Kimi qabağına qatdığı sağmal inəyi, kimi qoyun-quzusunu haylayıb satmağa aparırdı. Uzaq kəndlərin hansındansa bir kişi eşşək üstündə bəkməz gətirirdi. Piyadaların bəzisi çiynində boğça, bəzisi qoltuğunda heybə, bəzisi dalında bir şələ odun aparırdı. 

Biri var imiş, biri yox imiş, bir padişahın bir oğlı varimiş. Bu oğlan bir gecə yuxuda Nar qızına aşiq olur. Sübh olanda vəzirin çağırub yuxusunu söyləyüb buna deyir ki, gərək gedib Nar qızını mana alasan. Vəzir ərz edir ki, başqa hər nə əmrin varsa yerinə yetirim. Amma onı gətirmək mənim üçün mümkün deyil, çünkü o devlərin içindədir. Padişahın oğlu cavab verir ki, hökman gərək gedəsən! Yoxsa boynuvi vuraram.  

Bir qaranquş vardı. O özü üçün damın lap qırağında yuva tikmişdi. Qonşuluqda bu evin taxtapuşunda sərçə özünə yuva qurmuşdu. Ancaq nə yuva idi! Bu yuva, su borusu ilə taxtapuşun arasındakı sadəcə yarıq idi.  

Dərs ilinin əvvəlində sinfimizə Zaur adlı təzə şagird gəlmişdi. O, ailəsi ilə birgə Gürcüstandan Bakıya köçmüşdü. Bir dəfə tənəffüsdə Zaurun telefonla bizim anlamadığımız dildə danışdığını eşitdik. Ona təəccüblə baxdığımızı görüb gülə-gülə dedi: