Sevil müəllimə uşaqları tarlaya ekskursiyaya aparmışdı. Gözəl bir payız səhəri idi. Uzaqda köçəri quşların qatarı görünürdü. Quşların səsi azalmışdı, təbiət sanki qəmli idi.

Müəllim uşaqlara dedi:

– Dünən biz sizinlə əlamət bildirən sözlər mövzusunu keçmişdik. İndi başınızı qaldırıb səmaya baxın. Onun əlamətlərini sadalaya bilərsinizmi?

Uşaqlar diqqətlə səmaya baxdılar və hərə öz fikrini söylədi:

– Səma gömgöydür...

– Səma mavidir...

– Səma təmizdir...

– Səma aydındır...

Sonra yenə də fikirlər təkrar olunurdu. Kənarda dayanan Kəmalə isə heç nə demirdi.

– Sən niyə danışmırsan?

– Səma mehribandır, – deyə Kəmalə gülümsündü.

Uşaqlar əvvəl susdular, sonra bayaqdan görmədiklərini gördülər və dilləndilər:

– Səma qəmlidir...

– Səma həyəcanlıdır...

– Səma soyuqdur...