ÜÇÜNCÜ MƏCLİS
Üçüncü məclis vaqe olur Şəmsəddin mahalında, obada, alaçığın içində. Tarverdi başı bağlı və Koxa və Məşədi Qurban və Nəcəf və Namaz və başqa tərəkəmələr oturublar.
Nəcəf. Tarverdi, de görək sənin başına nə iş gəlib, kim səni yaralayıbdır?
T a r v e r d i . A başına dönüm, mən, Vəli, Oruc arana taxıl sulamağa çıxmışdıq. Tavus dərəsində arabaya rast gəldik. Vəli dedi ki, mən
Oruc ilə bu arabanın adamlarını zarafat edib qorxudacağam; tüfəng atdılar, guya adamlar qaçdı, araba qaldı. Vəli, Oruc getdilər araba atlarını
gətirələr, mən arabadakı sandıqlara yavuq gedəndə əvvəl qabağıma bir meymun çıxdı, sonra sandıqdan bir ayı qalxıb məni basdı, öldürürdü.
Birdən tüfəng atıldı. Ayı məni buraxdı. Durub qaçdım. Sonra nə arabadan, nə atlardan bir əsər görmədik; bilmirəm bu nə sirdir?!
Nəcəf. Nə sirr olacaq! Tavus dərəsi əcinnə yeridir, şəyatin yığınağına rast gəlibsiniz, başqa bir şey deyil. Çaharşənbə günümü yola çıxmışdınız?
T a r v e r d i . Bəli!
Tərəkəmələr. Şəksiz şəyatin yığınağına rast gəliblər. Yoxsa, meymun, ayı arabada nə qayırır?
Nəcəf. Amma, Tarverdi, sən yaralısan, dur burdan get, divanbəyi bura gələcək, görək bizim ilə nə sözü var.
Tarverdi gedir. Bu halda divanbəyi yetişir. Hamı durur ayaq üstünə.
Divanbəyi (kürsü üstə oturub). Koxa, sən rus dilini bilirsən? De görüm, bu adamlar kimdir?
Koxa. Bular obanın adamlarıdır. Bu Namazdır, bu Nəcəfdir, bu da Məşədi Qurbandır ki, bir dövlətli, hörmətli kişidir.
D i v a n b ə y i . Çox lazımdır onun dövləti! Allah qoysa dövlətliləri tanıtmağa mə sizə tərgidərəm. (Üzün dilmanca tutub) Kamalov, buları
tərtib ilə hər kəsin mərtəbəsinə görə cərgəyə düz. Hansının mərtəbəsi artıqdır?
Di lma n c . Ağa, gərək bular hamısı elə bir mərtəbədədirlər.
D i v a n b ə y i . Xub, hansı ağıllı hesab olunur?
Di lma n c . Belə bilirəm ki, hamısı elə bir ağılda olmuş olalar.

D i v a n b ə y i . Pərvərdigara, axır birisi, əlbəttə, o birilərinə görə söz qanan, danışan olacaqdır ki, ona mütəvəcceh olub söz soruşam.
Hamısı ilə ki, birdən danışmaq olmaz!
Di lma n c . O surətdə gərək Nəcəf o birilərindən söz qanan, danışan olsun, çünki rusicə də bir az bilir.
D i v a n b ə y i . Xub, Nəcəfi başda qoy.
Dilmanc Nəcəfi başda qoyur.
D i v a n b ə y i . A kişi, sözün axırınadək qulaq as, sonra cavab ver.
Nəcəf. Baş üstə, ağa!
D i v a n b ə y i (qoltuğunda bir kağız çıxardıb). Məmləkəti-xaricə əhlindən cənab Fok hafizi-canəvaran,5 mənə ərizə veribdir ki, o,
israğa gün Tiflis yolundan öz canəvərləri ilə gəlirmiş; bir az arabadan geri qalmış imiş; ittifaqən arabanın üstünə bir neçə quldur tökülüb,
arabada bir Yengi Dünya ayısı, bir Brazil meymunu, iki böyük kaftar və başqa canəvərlər dəxi varmış. Quldurlar atdıqları tüfənglərin gülləsindən
araba atının birisi ölüb, Yengi Dünya ayısı yaralanıb, meymun qaçıb itibdir və güman gedir ki, arabada olan şeylər də qarət olubdur.
Ayını yaralı kolluqdan tapdırmışam; quldurlardan birisi də tutulub, indi sərih xəbərlərə görə məlum olur ki, bu iş ittifaq düşən gündə üç atlını
yaraqlı-əsbablı sizin obanızdan aşağı gedəndə görüblər. Bişək olar sizin uşaqlardandır. Gərək oları bu saatda mənə verəsiniz. Yoxsa sizi
bədbəxt eylərəm.
Nəcəf. Ağa, sən bir ağıllı adamsan ki, bu yekə mahalı sənə tapşırıblar.
Düşmənlər sənin qulluğuna xilaf ərz ediblər. Sən gərək heç vaxtda belə quru nağıllara inanmayasan!
D i v a n b ə y i . Necə quru nağıl? Mənim mahalımın ortasında aşkara quldurluq quru nağıldır?
Nəcəf. Ağa, həqiqəti məndən soruş, doğruluq ilə ərz edim.
D i v a n b ə y i . De, mən də elə onu istirəm.
Nəcəf. Bizim obanın uşaqlarından bir neçəsi çaharşənbə günü arana taxıl sulamağa getmişdilər. Şəyatin yığınağına rast gəliblər. Şəyatinlər
arabada gedirmişlər; bular axmaqlıq edib, araba sarı tüfəng atıblar ki, cinlər qorxub qaçsınlar. Gərək idi bismillah deyəydilər, cinlərin
acığı tutub, çün hər şəklə dönə bilirlər, ayı şəklinə düşüb, buların üstünə tökülüb dişləyiblər. Indi bizim düşmənlərimiz bunu bir nağıl
qayırıb, cinlərin böyügünə Poq adını qoyub, səni başdan çızardırlar.

D i v a n b ə y i (acıqlanmış rus dilincə). A kişi, nə qozqurursan?
Nəcəf (üzün dilmanca tutub). Anlamıram, ağa nə buyurur?
Di lma n c . Divanbəyi buyurur ki, sizdə qoz, fındıq çox olurmu?
Nəcəf (dilmanca). A başına dönüm, divanbəyiyə ərz elə ki, elə bu dərənin adına Fındıqlı dərəsi deyirlər. Qozun, fındığın mədənidir.
Allah qoysa, qoz çırpılanda, fındıq dəriləndə çuval-çuval qulluğuna gətirrik. Divanbəyinin layiqincə yolun görmək bizim başımız üstə.
Dilmanc (divanbəyiyə rusicə). Ağa, Nəcəf ərz edir ki, qoz-fındıq vaxtı çuval-çuval qulluğunuza gətirəcəklər və layiqincə yolunuza
baxacaqlar.
D i v a n b ə y i (acıqlı). Kişi, nə pərpuçat danışırsan?! Qoz-fındığı mən nə eyləyəcəyəm? Mənim yolumun nəyinə baxacaqsan? Mənim
özüm, gəldiyim yola səndən də yaxşı baxmışam; Bələdə ehtiyacım yoxdur, quldurları verin!
Nəcəf. Necə quldur, ağa?
D i v a n b ə y i . Necə, necə quldur? Bir saatdır səninlə danışıram, genə soruşursan necə quldur?
Nəcəf. Axır mən də qulluğuna ərz elədim, ağa ki, uşaqlar heç kimin üstünə tökülmüyüblər, ancaq şəyatin yığnağına rast gəliblər.
D i v a n b ə y i . Sən məhz cəfəngiyyat danışırsan?
Nə c ə f . Ağa, sən dünya görübsən, heç ayının, meymunun, kaftarın, çaqqalın arabaya minib şəhərdən-şəhərə səyahət etdiyini eşidibsənmi?
D i v a n b ə y i . Məgər mən dedim ki, ayılar, meymunlar arabaya minmişdilər.
Nəcəf. Bəs sən necə dedin, ağa?
D i v a n b ə y i . Mən dedim ki, oların hafizi səyahət edirdi.
Nəcəf. Arabada?
D i v a n b ə y i . Bəli.
Nəcəf. Yalqız?
D i v a n b ə y i . Xeyr, öz canəvərləri ilə.
Nəcəf. Məgər o canəvərlər padşahıdır?
Divanbəyi. Sənə lazım deyil hər sualı eləmək, ağlına zor vermək.
Nəcəf. Mən ağlıma zor vermirəm, amma ayı və meymun arabaya minib səyahətə çıxmaz! Şəyatin imişlər, bu şəkildə görüküblər.
D i v a n b ə y i . Pərvərdigara, bular necə tayfadırlar! Di gəl, bulara mətləb qandır! Bayram boynuna heç zad götürmür, bular da məni
aşkara istəyirlər müştəbeh etsinlər. Xub, o şəyatin yığınağına rast gələn uşaqları mənə göstərin!

Nəcəf. Nə eləyəcəksən, ağa?
D i v a n b ə y i . Olar mənə lazımdır!
Namaz. Ağa, düşmənlərin sözü ilə bizi böhtana salma!
D i v a n b ə y i . Hansı düşmənlərin?
Namaz. Dörd çevrəmizdəki Əmirli tamam bizə düşməndir.
D i v a n b ə y i . A canım, aşağı düşən atlıların xəbərin mənə tatarlar verməyiblər, malağanlar söyləyiblər.
Namaz. Malağanlar bizə hamıdan çox düşməndirlər. Həmişə bizim ilə oların arasında yer üstə, torpaq üstə cəngü cədəl olacaq. Indi
məlum olur ki, belə ustalıq ilə söz qayırmaq, şeytanlıq eləmək oların işi imiş. Müsəlman başında belə şeytan fikri olmaz. Bundan sonra
malağanlara tov tutmaq – baş üstə!
D i v a n b ə y i . Cəhənnəmə, hələ indi quldurları Verin, sonra hər nə bilirsiniz edin!
Nəcəf. Ağa, yox yerdən quldur ki qayırıb verə bilmərik. Bizim uşaqlar bir adam soymuyublar!
D i v a n b ə y i . Kamalov, mən nə çarə edim? Doğrudan, bular mən dediyim sözlərə inanmırlar?
Di lma n c . Vallah, ağa bir tük qədəri də inanmırlar.
Divanbəyi (üzün kazaka tutub). Matvey, get yasavullara de ki, o ayını çəkə-çəkə bura gətirsinlər.
Kazak. Baş üstə. (Gedir).
Divanbəyi (Nəcəfə). Mən indi isbat edərəm ki, dediyim sözlər doğrudur, malağanlar qayırmayıblar.
Nəcəf. Ağa, əbəs yerə zəhmət çəkməyin! Yox zadın nəyin isbat edəcəksiniz?
Bu halda yasavullar ayını gətirirlər.
Divanbəyi (dilmanca). Kamalov, de ki, budur dəlil ki, mən boş söyləmirdim.
Dilmanc (ayı tərəfə işarə edib). Divanbəyi buyurur ki, budur şahid ki, mən boş nağıl söyləmirdim.
Nəcəf. Xub, bu şahid ədayi-şəhadət eləsin görək.
Dilmanc (divanbəyiyə). Ağa, ərz edir ki, ayı ədayi-şəhadət eləsin görək
Divanbəyi (tündləşib). Məgər ayı ədayi-şəhadət edə bilər? Fu, Kamalov, sən axmaq da bunu mənə deyirsən? Məgər özün cavab verə
bilmirsən? Matvey, sən türkicə bilirsənmi?

Kazak (qaim sövt ilə). Hərgiz bilmirəm, ağa!
D i v a n b ə y i . Kazaklardan bilən varmı?
Kazak. Hərgiz bilən yoxdur. Iyirmi birinci nomerin fövcündən kazak Sotnikov türkicə öyrənmək istir.
D i v a n b ə y i . Kəs səsini, çox lazımdır ki, o öyrənmək istir. (Üzün Nəcəfə tutub). A canım, ayı necə ədayi-şəhadət edə bilər?
Nəcəf. Biz ki, demirik, ağa! Siz özünüz ayını bizim ilə üzdəşdirməyə gətirdiniz. Şəmsəddinin meşələrində ayı çox: hər kəs birini tuta
bilər. Bundan lazım gəlməz ki, ayılar, meymunlar arabaya minib ölkələr gəzsinlər.
D i v a n b ə y i . Indi quldurları nişan verməyəcəksiniz?
Namaz. Ağa, necə, quldup var ki, nişan verək?
D i v a n b ə y i . Quldurların izi açılıbdır, mən oları tutmağa çarə taparam. Amma sizin üçün çox yaman keçəcək.
Nəcəf. Əlhökmü lillah, təqdiri-qəzadan qaçmaq olmaz!
D i v a n b ə y i . Di bəs itilin gözümün önündən. Bu qədər vaxt əbəs yerə siz ilə vaxtımı itirdim, mən özüm billəm ki, nə elərəm.
Hamısı çölə çıxırlar.
D i v a n b ə y i . Mən nə çarə edim? Zahirən görünür ki, Bayram müqəssir deyil, əgərçi güzariş onun təqsirinə çox dəlalət edir. Ey Koxa, sən o şəyatin yığınağına rast gələn uşaqları tanıyırsanmı?
Koxa. Tanımıram, ağa!
D i v a n b ə y i . Eşitməmisən ki, kimdirlər?
Koxa. Biz tərəkəmə adamıq, ağa! Hardan eşidəcəyik.
D i v a n b ə y i . Oları axtarıb tapmaq olarmı?
Koxa. Hardan tapacaqsınız? Bizim uşaqlar tamam qaçıb gizləniblər.
D i v a n b ə y i . Əgər təqsirli deyillər, niyə qaçıb gizləniblər?
Koxa. Arvadlar tamam alaçığın dalısından qulaq asırdılar. Əlbəttə, xəbər veriblər ki, divanbəyi şəyatin yığınağına rast gələnləri tutmaq istir. Qorxularından qaçmazlarmı?
D i v a n b ə y i . Yaxşı, sən də get! Bu tövr danışmaq ilə heç bir zad açılmaz. Hamısı deyəcəkdilər ki, bir zad bilmirik, bir zad anlamırıq,
heç bir tərəfə getməmişik. Nə çarə eləmək? Kazaklar, dustağı bura gətirin! (Kazaklar Bayramı qolu bağlı hazır edirlər). Sənin təqsirsiz olmağına nə isbatın var?
Bayram. Ağa, siz vilayət görübsünüz, bir fikir edin ki, mən yalqız adam soymağa çıxa bilərəmmi?

D i v a n b ə y i . Di bəs niyə yoldaşlarını demirsən?
Bayram. Axır mən deyirəm ki, yoldaşlarım yoxdur!
D i v a n b ə y i . Var imiş, səni qoyub qaçıblar!
Bayram. Heç vaxt elə iş quldurluq ilə düz gəlməz. Ağa, quldur çarəsi üzülənədək yoldaşlarını buraxıb getməz. Yol kəsəndən sonra bir-birlərindən ayrılmazlar. Bir də, siz bunu hardan biləcəksiniz? Siz, yəqin ki, heç quldurluğa getməyibsiniz!
D i v a n b ə y i . Amma mən çox quldur tutmuşam, əgərçi quldurluğa getməmişəm; bilirəm ki, doğru deyirsən.
Bayram. Ağa, əgər mən təqsirli olsaydım, bizim adətə görə, döyüşməmiş tutulmazdım.
D i v a n b ə y i . Doğru deyirsən, bəs kimdir təqsirli?
Bayram. Dürüst bilmirəm: əgər bilsəydim, demək çox çətin olardı.
D i v a n b ə y i . Niyə?
Bayram. Ondan ötrü ki, adam necə tay-tuşunu ələ verə bilər?
D i v a n b ə y i . Bəs yalqız sən bədbəxt olacaqsan? Mənim sənə yazığım gəlir, amma çarə yoxdur. Bir ərzin, sözün vardırmı?
Bayram. Ağa, bir ərzim var, əgər qəbul edəsiniz.
D i v a n b ə y i . De görüm nədir?
Bayram. Bilmirəm cürət edimmi?
D i v a n b ə y i . Niyə cürət edə bilmirsən? De görüm?
Bayram. Ağa, mən istirəm ki, əgər izin verərsiniz, halallaşam.
D i v a n b ə y i . Atan ilə?
Bayram (qısılmış). Xeyr.
D i v a n b ə y i . Qohumlarınla?
Bayram. Xeyr, amma əgər mümkün olmasa, ixtiyar sizindir.
Divanbəyi (üzün kənara tutub). Bu fəqirin görəsən dərdi nədir?
(Sonra Bayrama mütəvəcceh olub). Söz ver ki, hərgiz qaçmasan, rüsxət verrəm.
Bayram. Allaha and olsun ki, heç vaxt qaçmanam!
D i v a n b ə y i . Ey, yasavul Kərim, aç bunun qollarını, yanında otur ki, qaçmasın. Ey, Kamalov, mən gərək yurdumuza qayıdıb quldurları axtarmaq üçün binagüzarlıq edəm və lazımdır ki, nemsə Fok özü də hazır olsun!
Di lma n c . Bəli, ağa, gedək!

Çıxıb gedirlər, sonra Bayram Kərimə

Bayram. Divanbəyi əcəb adam imiş. Amma bilmir ki, mən səninlə köhnə dostam.
Kərim. Yəni bunu deməkdən qərəzin nədir? Istirsən ki, mən səni boşlayam qaçasan?
Bayram. Xeyr, mən divanbəyiyə söz vermişəm, heç yerə qaçmanam.
Ayrı mətləbim var.
Kərim. Mətləbin nədir?
Bayram. Təvəqqə edirəm ki, tez bir Zalxanın yanına özünü salıb mənim əhvalatımı deyəsən.
Kərim. Namaz arvadı Zalxanın yanına?
Bayram. Bəli.
Kərim. Əhvalatı ona söyləyim?
Bayram. Bəli.
Kərim. Dəxi başqa söz?
Bayram. Başqa bir söz yoxdur.
Kərim. Yaxşı gedirəm (Üzün kənara tutub). Qəribə adamdır.
Qaçsa qaçar ey! (Gedir).
Bayram (yalqız). Ay Allah, Zalxa anlayacaqdırmı? Mətləbi başa düşəcəkdirmi? Bir də Pərzadın üzünü görəcəyəmmi? Zalxa hiyləgər arvaddır. Ona bel bağlamaq olarmı? Ox, Allah, kərəminə şükür! Pərzad gəlir.
Bu halda Pərzad içəri girir. Zalxa uzaqdan pusur.
Bayram. Ax, mənim maralım, mənim ceyranım! Bu sənsənmi gəlibsən! Qoy bir səni bağrıma basım! A başına dönüm, qoy bir doyunca səni görüm. Indi ki, səni gördüm, tamam dərd-qəmim yadımdan çıxdı. A qadan alım, niyə ağlayırsan? A gözümün işığı, mənim sarıdan yoxsa qorxursan? Qorxma, haqq aşkar olar, mən qurtarram.
P ə r z a d . Sən qurtaranadək iş işdən keçər. Niyə sən tutulubsan?
Niyə sənə təqsirsiz bu müsibət üz veribdir?
Bayram. Mənim başqa təqsirim yoxdur. Özgiyə quyu qazan özü düşər. Mən özgiyə quyu qazdım, özüm düşdüm. Indi sən istirsənmi ki, mən özümü bədnam edib, çuğulçuluq adını üstümə götürüm? Tarverdini nişan verim?
P ə r z a d . Nişan ver, mən ondan cana doymuşam!
Bayram. Heç dərd eləmə! Allah qoysa ölməsəm, tezliklə səni bəxtəvər elərəm.

P ə r z a d . Ax, Bayram, mənim dəxi bəxtəvər olmağım getdi. Qara gün çox yaxınlaşıbdır.
Bayram. Bu nə deməkdir? Pərzad, nə söyləyirsən? Niyə ağlayırsan?
De görüm, sən tarı, necə qara gün yaxınlaşıbdır?
P ə r z a d . Iş-işdən keçibdir. Toy tədarükü hazır olubdur. Əmimin buyruğunu mənə bildiriblər. Bir gündən sonra mənim toyum başlanacaq.
Bayram (çığıırb). Səni Tarverdiyə verirlər? Allah, divan elə!
Pərvərdigara, bu necə işdir?! Bu zalım məni hər tərəfdən bədbəxt edəcək. Vallah, ya onu öldürrəm, ya özüm ölümə gedərəm!
P ə r z a d . Mən də, şübhəsiz, öləcəyəm; mən heç vaxt Tarverdiyə arvad olmanam.

Bu halda Pərzadın qayınanası və başqa tərəkəmələr daxil olurlar.

Sona (Pərzadın qayınanası). A qız, ay utanmaz, sənin burada nə işin var? Sən bu yad yerə, yad adam yanına niyə gəlibsən?! Çıx çölə,
cönnəmərg olmuş! Çölə çıx!

Bu halda Kərim yetişib

Kərim. Ay arvad, kəs səsin, heç vaxt qoymanam ki, sən o qızı burdan çıxardasan. O, Tarverdini sevmir, güclə onu heç vaxt ona verə
bilməzsiniz. Qız Bayramındır!
Məşədi Qurban. Sənlik nə var ki, bu işə qoşulursan? Sən nəçisən? O mənim qardaşım qızıdır, ixtiyarı məndədir, hər kəsə istərəm
verrəm. Artıq-artıq söyləmə!
Kərim. Heç vaxt sənin həddin yoxdur ki, o qıza böyüklük edəsən!
Məşədi Qurban. Mən sənə bildirrəm ki, böyüklük edə biləlləm, ya yox! A qız, gəl çıx çölə!
Kərim. Görüm necə bildirirsən! A qız, tərpənmə, yerində dur!
Görüm səni divanbəyinin yasavulunun əlindən kim alıb aparacaq!
Məşədi Qurban. Divanbəyi ilə bizi qorxutma! Bağırsaqlarını ayağına dolaşdırram.

Xançalı siyirir, irəli yeriyir. Kərim də xançal çəkir, bir-birinin üstünə hücum edirlər. Qalmaqal düşür, tərəkəmələr aralığa düşüb ayırırlar. Bu halda Tarverdi başı sarınmış yetişir.

T a r v e r d i . Mənim adaxlımı kimin həddi var burda saxlasın?
Hamını vallah burda qırram, tikə-tikə doğraram!

Xalq onun qabağın əyliyir.

T a r v e r d i . Qoyun məni, vallah, hamını tikə-tikə doğrayacağam!
Koxa. A Tarverdi, nə danışırsan? Divanbəyinin yasavulun istirsən doğrayasan?
T a r v e r d i . Divanbəyinin yasavulu nə böyük adamdır! Mən divanbəyidən də, qubernatordan da, naçalnikdən də qorxmuram! Of, yaranın
yeri nə pis ağrıyır, deyəsən kəsirlər.
Məşədi Qurban. Ay arvadlar, dəxi qalmaqal eləməyin, çıxın çölə!
Bayram (yavaş Pərzada). Pərzad, hələ sən də get, görək necə edirik. Divanbəyi gələndə ərz edəcəyəm.
Bu halda divanbəyi yetişir.
Divanbəyi (qaim sövt ilə). Qılıncları qınından çıxardın, heç kəsi qoymuyun yerindən tərpənməyə!
Sükut olunur.
D i v a n b ə y i . Cənab Fok, yaxın gəl! Bax görək, o meşədə sənə rast gələn adamı buların içində tanıya bilərsənmi?
F o k . Baş üstə, cənab divanbəyi, mən baxım görüm.

Başlayır adamların bir-bir üzünə baxmağa. Tarverdi dalısını ona çevirir. Fok onun qolundan yapışır.

T a r v e r d i . A kişi, məni niyə tutursan?
F o k . Üzünü bəri çevir, çənəni niyə bağlayıbsan?
T a r v e r d i . Dişim ağrıyır.
Fok (onun üzünə baxıb). Ağa divanbəyi, bu haman adamdır!
T a r v e r d i . Ağa, yalan deyir! Mən iki aydır azarlıyam, üç ildir naçağam!
D i v a n b ə y i . Bu saatda məlum olar (onun başından dəsmalı dartıb yerə salır). Üzündəki yara yerləri nədir?
T a r v e r d i . Ağa, mənim dişim ağrıyır, həcəmət qoydurmuşam.
D i v a n b ə y i . Xeyr, əzizim, bu, ayının dırnaqlarının yeridir.
Kazaklar, bağlayın bunun qollarını!
T a r v e r d i (onun ayağına döşənib). Ağa, vallah, mən bundan əvvəl heç quldurluğa getməmişdim, dəxi bundan sonra hərgiz getmənəm.

Kazaklar Tarverdinin qolunu bağlamaq istirlər.

Məşədi Qurban. Ay aman, qoymuyun! Mənim gözümün ağıqarası bir oğlum var!

Tərəkəmələr, arvadlar yeriyirlər Tarverdini kazakların əlindən almağa.

D i v a n b ə y i (tez tapançasın yuxarı qalxızıb). Hər kəs ayaq irəli qoysa, qarnın tüstü ilə dolduracağam.
Hamı tərəkəmələr, arvadlar geri çəkilirlər.
D i v a n b ə y i (kazaklara). Bağlayın bunu qolların!
Kazaklar Tarverdinin qollarını bağlayırlar.
D i v a n b ə y i . Bayram, sən azadsan!
Bayram. Ağa, təqsirli mənəm, bir ərzimə qulaq asın!
D i v a n b ə y i . Necə təqsirlisən? Nə danışırsan?
Bayram. Ağa, Tarverdini mən öyrədib quldurluğa göndərdim.
D i v a n b ə y i . Niyə?
Bayram. Ondan ötrü ki, mənim sevgilimi istirdi əlimdən alsın.
D i v a n b ə y i . Yoxsa sənin sevgilin budur? (Pərzada işarə edib) Bayram. Bəli, budur, başına dönüm!
T a r v e r d i . Ağa, başına dönüm, məni yoldan çıxartdılar. Mən bir fəqir, dinc adamam. Mənə dedilər ki, qorxaqsan; mən də qorxumdan
ki, mənə ürəksiz deməsinlər, quldurluğa getdim.
D i v a n b ə y i . Axmaq, sənə qorxaq deyəndə nə olacaq idi ki, özünü xataya saldın?
T a r v e r d i . A başına dönüm, onda mənə qız gəlmirdi. Bu qız ki, görürsən, mənim əmim qızı və mənim deyiklimdir. Mənə dedilər ki,
əgər bir qoçaqlıq eləməsən, ad çıxarmasan, heç vaxt bu qız sənə arvad olmayacaq. Mən də yerdən oldum, quldurluğa getdim, qəzadan köpək
oğlunun ayısına rast gəldim.
D i v a n b ə y i . Bayram, sən çox pis iş eləyibsən! Amma çünki mərdliklə təqsirini iqrar elədin, mən sənin günahından keçirəm. Amma
bundan sonra belə iş eləmə! Kamalov, qızdan soruş ki, bu oğlanların hansına getmək istirsən?

Dilmanc qızdan soruşur.

Pərzad (dilmanca). Divanbəyiyə ərz elə ki, mən heç vaxt Tarverdiyə getmənəm. Əgər məni ona verməli olsalar, şəksiz özümü öldürrəm!
Dilmanc (divanbəyə). Qız Tarverdini sevmir.
D i v a n b ə y i . Bəs məlumdur ki, Bayrama getmək istir. Məşədi Qurban, əl çək bu qızdan, qoy getsin Bayrama! Görükür ki, qoçaq
oğlandır. Mən də onu özümə yasavul edərəm, sizin də vecinizə gələr.
Məşədi Qurban. A başına dönüm, istəmədim, əl çəkdim, təki mənim oğlumu xatadan qurtar.
D i v a n b ə y i . Cənab Fok, razısanmı bu işi sülh ilə qurtarasan?
F o k . Necə sülh ilə, ağa?
D i v a n b ə y i . Yəni pul alıb bu adamdan əl çəkəsən.
F o k . Pul alıb əl çəkəm? Baş üstə, ağa divanbəyi, pul almağa razıyam.
Çox razıyam!
D i v a n b ə y i (Məşədi Qurbana). Məşədi, sənin oğlun təqsirlidir.
Mən eləyə bilmənəm ki, bu işi örtəm, basıram. Amma bu nemsəni sən razı edəndən sonra mən bir bəhanə gətirib, ümənayi-dövlətdən təvəqqə
edəcəyəm ki, Tarverdini bağışlasınlar. Bişək bağışlanar!
T a r v e r d i . Ağa, nə bəhanə göstərəcəksiniz?
D i v a n b ə y i . Yazacağam ki, axmaqlığın ucundan bu iş səndən baş veribdir.
T a r v e r d i (baş əyib). Bəli, ağa, elədir, başına dönüm!
D i v a n b ə y i . Ey camaat, sizdən ötrü indi ibrət olsun! Dəxi vaxtdır inanasınız ki, siz vəhşi tayfa deyilsiniz! Sizə eybdir yaman işlərə
qoşulmaq.

Pərdə salınır

Tamam olur