Bir dəfə Rəhman müəllim keçmiş şagirdi Sadiqlə qarşılaşdı. Sadiq yaxşı şagird olmuşdu. Rəhman müəllim şagirdinin iş-gücü ilə maraqlandı. Sadiq öz üst-başına işarə edərək utana-utana dedi:

– Kasıblığın üzü qara olsun, müəllim. Bəxtim yoxdur. Hansı işdən yapışıramsa, sona çatdıra bilmirəm.

Müəllim gülümsünüb dedi:

– Sadiq, gəlsənə köhnə günləri yad edək?

Şagird birdən-birə canlandı. Üzündə uşaqlıq illərinin qızartısı yarandı.

Müəllim dedi:

– “Bədən üzvləri” dərsimiz yadındadır?

– Onu yaddan çıxarmaq olar?

Müəllim dedi:

– Əllər nə üçündür?

– İşləmək üçün

– Bəs ayaqlar?

– İş-güc dalınca getmək üçün!

– Bəs ürək nə etməlidir?

– Qurub-yaratmaq üçün bədən üzvlərini ruhlandırmalıdır.

– Baş nə üçündür?

– Düşünüb ağıllı işlər görmək üçün.

– Dərslərimizi yaxşı yadda saxlamısan. İndi ona əməl etmək vaxtıdır.

Şagird ustadının nə demək istədiyini başa düşdü.