Uzaq bir ölkədə, bizim qaranquşların qışlamağa uçub getdiyi uzaq diyarda bir kral yaşayırdı. On bir oğlu, Eliza adında da bircə qızı vardı. On bir şahzadə oğlanları, yaxalarında ulduz, kəmərlərində xəncər, məktəbə gedərdilər. Qızıl taxta üstündə almazın ucu ilə yazı yazar, kitabı əzbərdən oxuyardılar. О dəqiqə bilərdin ki, əsl şahzadədirlər. Bacıları Eliza isə şüşə skamyada oturar, çox bahalı şəkilli kitaba baxardı.

O, ikiavarlı balaca qayıqda Qolfstrimdə təkbaşına balıq tuturdu. 

Çariçayla görüşdü, Çar qalxıb yola düşdü.

Biri var idi, biri yox idi, Allahdan başqa heç kim yoxdu. İki yoldaş vardı. Birinin adı Mərd, o birinin adı Namərd. Günlərin bir günündə Mərdlə Namərd çıxdılar səfərə. Mərd hara çatırdı süfrəsini açırdı. Namərdə deyirdi:  

Məktəbin direktoru çıxışda, pilləkən başında dayanıb gözünü darvazaya dikmişdi. Siniflər boşdu, yaxın evlərdən beş-on şagird gəlmişdi, onlar da eləcə dəhlizdə, həyətdə girlənib harasa itdilər.  

Günəşin son vərəmli tellərinin duydurduğu iyrənc bir sükut içində ana ağlayır, ata ağlayır, zavallı qızcığaz da, bu fəlakətə səbəb olmuş kimi, qorxudan qımıldanmayıb, yavaşdan için-için ağlayırdı.