Biri var idi, biri yox idi, Şamil adlı gombul bir oğlan var idi. Şamilin ata-anası bütün günü sahədə işləyər, o isə nənəsi ilə qalardı. Nənəsi də onu çox istədiyindən bütün günü yedirdərdi. Uşağın ağzı bekar dayanmaz, bütün günü işləyərdi. On dörd yaşı olmağına baxmayaraq, Şamil elə kökəlmişdi ki, qapıdan yana çevrilib keçirdi. 

Biz Valya ilə oyunbazıq. Həmişə özümüzdən maraqlı və əyləncəli oyunlar qururuq. Bir gün biz “Üç donuz” hekayəsini oxuduq. Daha sonra oynamağa başladıq. Biz otaqda qaçdıq, hoppandıq və qışqırdıq:

Bir gün qoyunla keçi meşəyə otlamağa getdilər. Gəzdilər-gəzdilər və sonda azdılar. Meşənun qalınlığında gördülər ki, canavarlar yemək bişirir. 

Keçmiş zamanlar lap uzaqda qalmışdı. Hər şey dəyişmişdi. Yollara asfalt döşənmişdi. Yolların kənarlarına dirəklər basdırılıb, onlardan işıq fənərləri asılmışdı. Artıq küçələr axşamlar da işıqlı olurdu. Yoldan keçən maşınlar və adamlar əziyyət çəkmirdilər. Fənərlər söhbət etməyə bir kimsə tapmadıqları üçün gündüzlər çox darıxırdılar. Bikar qalan fənərlər axşam düşənə qədər yatırdılar.  

Kənddə bir kasıb kişi yaşayırdı. Onun arvadı və üç qızı vardı. Günlərin birində arvad öldü. Bu ailənin qonşuluğunda bir dul qadın yaşayırdı. 

Bir sabah Kamal tezdən yuxudan durub, adəti üzrə, evlərinin yaxınlığındakı təpəyə çıxmışdı. O, ətrafa tamaşa edirdi.