Nə vaxtsa yer üzündə üç qardaş yaşayırdı. Onların aman-zaman bir atları var idi. Bir dəfə qardaşlar yuxudan qalxanda kiçik qardaş dedi:

Keçmiş zamanlarda zalım bir şah varmış. Şah nəinki əyalətə, hətta ətrafında olan yaxın adamlara qarşı da çox qəddar imiş. Ürəyinə yatmayan xırdaca bir nöqsanı belə bağışlamağı bacarmazmış. Şah sarayında bir dəstə yırtıcı köpək saxlatdırırmış. Köpəklər o qədər iri, o qədər güclü imiş ki, dəvənin boynunu bir dişdəmdə qopararlarmış. Şahın bir nəfərə acığı tutanda köpəklərin zənciri açılar, şahın qəzəbinə düçar olan zavallı bu itlərin pəncəsinə keçər, itlər də o saat onu parçalayıb yeyərmişlər.

Qədim Türk yurdu öz gözəlliyi, münbit torpaqları, faydalı qazıntıları, qara qızıl, memarlıq abidələri ilə dünyada söhrət  qazanmışdı. Bu diyara dünyanın dörd tərəfindən  tacirlər gəlirdi. Qoşa Qala qapısında karvanlarını saxlayırdılar. Karvansarada qalıb dincələrdilər.

Aşqabadda Nuryağdı adlı bir rəssamın qonağı idik. Cəmi 26 yaşı olmasına baxmayaraq, Nuryağdı çox istedadlı idi.

Günlərin bir günü tacirlər indiki Naftalan ərazisindən keçirdilər. Burada çoxlu bulanıq sulu göllər vardı.

Azərbaycanın qədim şəhərlərindən biri olan Şuşada belə bir gül var, adına xarıbülbül deyirlər. Bu gül haqqında maraqlı əfsanə danışırlar.