Dişləriniz tökülsə, tək görünüş pis görünməyəcək. Dişsiz yeməyi də çeynəmək olmur. Odur ki, insanlar lap çoxdan itirdikləri dişi sünisiylə əvəz etmək fikrinə düşüblər.   

İnsanlar köçəri həyata son verdikdə əkinçilik və heyvandarlıq sayəsində həmin anda lazım olduğundan daha çox qida əldə etməyə nail oldular. Məhz bu bolluq sayəsində tayfalar böyüməyə başladı-tayfalarda adamların sayı bir neçə yüz nəfərə çatırdı və onlar hamısı bir-biri ilə qohum idilər. 

İlk əkinçilər oturaq həyat tərzi keçirdiyi, yəni daima bir yerdə yaşadıqları üçün onlara daimi möhkəm yaşayış yeri lazım idi. Evlərin tikintisi üçün onlar əl altında olan təbii materiallardan istifadə edirdilər: ağac gövdələri, qamış, palma ağacının yarpaqları, ya da daş, gil və hətta heyvan dərilərindən istifadə edirdilər. Mesopotamiyada, Misirdə və bir neçə başqa yerlərdə gil kərpiclərdən tikirdilər. əvvəllər kərpicləri günün altında qurudurdular, sonralar isə onları möhkəm olmaq üçün sobada bişirirdilər.   

Bizim uzaq əcdadlarımızın necə olmağını təyin etmək üçün alimlər qazıntıdan əldə edilmiş qalıqları-zaman keçdikcə daşlaşmış sümük və başqa üzvi qalıqları öyrənirlər. 

Bizim əcdadlarımız, əsasən, yabanı meyvələr, bitki kökləri və bitkilərin toxumu ilə qidalanırdılar. Ancaq bir qrup insanlar ancaq ov ovlamağı və balıq tutmağı öyrəndilər. Ov onların tək yem mənbəyi deyildi: onun köməyilə onlar paltar və alət hazırlamaq üçün heyvan sümüyü, dişlər və dəri əldə edirdilər. İbtidai insanlar otyeyən heyvanları-mamontları, vəhşi öküzləri, maralları, atları və s. ovlayırdılar.

“Səs səddi” termini təyyarə bəlli bir sürətlə uçarkən yaranan şəraiti dəqiq təsvir etmir. Güman etmək olar ki, guya təyyarə səs sürətinə çatanda “səddə” bənzər nəsə yaranır, amma bu qətiyyən belə deyil.