Bir gün Turan babasıyla
Su verirdi güllərə.
Güllər tez-tez baş əyirdi
Suyu tökən əllərə.

Ətirlənib, çətirlənib
Gülüşürdü çiçəklər;
Göyərirdi göy yarpaqlar
Qızarırdı ləçəklər.

- Mən güllərin anasıyam!
- Nədən bilim, ay Turan?
Bunu kimdən eşitmisən?
Kimdir bunu uyduran?

- Su verirəm güllərə mən,
Qoymuram ki, yanalar.
- Hə, bilirəm körpələrə
Suyu verər analar...
Birdən güllər büzüşsələr, 
Üşüsələr soyuqdan,
Neyləyərsən, ay Turan?

Gətirərərəm evimizə,
Öz yanımda saxlaram.
Üşüməzlər, büzüşməzlər,
Güllərimə baxaram, 
Qoymaram ki, kəpənəklər
Güllərimi yeyələr.

- Bildim, Turan!
Gərək güllər dil açalar,

Sənə ana deyələr!