Bir rubəhi-gühənsalə gedirdi,
Qismət üçün seyri-aləm edirdi.

Obadan kənara gördü, ittifaq,
Atıblar səhrayə bir dünbeyi-çaq.

Diqqət ilə baxıb, tələni seçdi,
Yavuğa düşməyib, uzaqdan keçdi.

Gəzər ikən oldu bir qurda düçar,
Dedi: "filan yerdə yaxşı tömə var".

Biçarəni çəkə-çəkə gətirdi,
Bir azca qalmışdı quyruğu gördü.

Dedi: "təəccübəm, sən belə şeyə
Düçar oldun, özün yemədin niyə?"

Dedi: "boynumda var qəza orucum,
Tutmuşam ki, saqit ola borcum."

Soxuldu quyruğu yerdən götürə,
Neçə gündü naharsızdı, ötürə;

Çırtlayıb, payinə tələ oldu bənd,
O yana, bu yana tullandı hərçənd,

Nə qədər güc vurdu, götürmədi əl,
Kəsilib əlacı, qaldı məəttəl.

Tülkünün əlinə düşdü girəvə,
Quyruğu yeyirdi çox sevə-sevə.

Dedi: "sən deyirdin orucam, bayaq,
Nədir yeyirsən indi bu sayaq?"

Dedi: "oruc idim, amma bu axşam
Təzə ayı görüb, etmişəm bayram."

Hiyləsinə o pürfənin inandı,
— Bəs mənim bayramım, — dedi, — haçandı?

— Sənin də bayramın sahibi-tələ
Gələndədir, — dedi, — tələsmə hələ.

Hər kimsədə ola əqlü fəhmü huş,
Bu məsəli eyləməsin fəramuş:

əvvəl gərək suyu yoxlasın möhkəm, 
Boylayandan sonra soyunsun adəm.

Nəinki etməyib fikir, əndişə,
Sala canavar tək özünü işə.

Həm özünün payın, həm onun payın
Tülkü yeyə bidərd-sər, arxayın.