Üstü qırmızı kirəmit bir evdə

mən anadan olmuşam.

O zaman,                                              

kölgəsi meydan çinarın,

şirəsi dərman

gülöyşə narın

şöhrəti hələ

gəzmirdi dildən-dilə.

Küçəmizin adı yoxdu belə.

Bizim məhləyə Arvanüstü deyərdilər;

evimizin qabağından axan

Arvan çayının adına görə.

Yüz meyvənin

yüz adı vardı;

rənginə görə, dadına görə.

Məni illər apardı, gəzdirdi

Xatirələrin dolaşıq yollarında.

Ancaq həsrətim

hərdən dillənirdi həzin-həzin.

Fikrim külək aparmış əlçim kimi,

elə bil, dolaşdı qaldı

Qoşaarxın yaxasındakı

böyürtkən kollarında.

İndi illər keçib.

Çox şey dəyişib.

İndi küçəmizin adı var:

“Füzuli!”

Elə sevinirəm ki, bu ada,

Füzuli bu küçədə

yaşamış olmasa da.