Baba təqaüdə çıxmışdı, işə getmirdi. O, vaxtının çoxunu nəvəsi Mahirlə keçirirdi. Mahir də babasını çox sevirdi. Onlar birlikdə gəzməyə gedir, sınmış oyuncaqları birlikdə təmir edir-dilər. Axşamlar baba nəvəsinə nağıl danışırdı.

Martın beşində Mahirin ad günü idi. Qohumları onu təbrik edib, hədiyyələr bağışladılar.

Mahir babasına yaxınlaşıb soruşdu:

- Baba, sənin ad günün nə zamandır?

- İyulun ikisində.

O, bu tarixi yaddaşında saxladı. Yaz keçdi. Nəhayət ki, iyulun ikisi gəlib çatdı. Mahir səhər tezdən oyanıb, babasının yanına gəldi və ona bir qutu uzadıb dedi:

- Babacan, ad günün mübarək! Bu qutunu, özüm hazırlamışam. Bundan sonra gözlüyünü bu qutuda saxlayarsan.

Baba nəvəsini qucaqlayıb dedi:

- Sağ ol, mənim ağıllı nəvəm.